Manuel Blanco Barreiro e Isaac Díaz Pardo

Isaac Díaz Pardo (peza en pirogravado de Manuel Blanco Barreiro)

Nado en Compostela, Manuel Blanco Barreiro é un artista plástico que hai tempo asinaba as súas obras co pseudónimo Toxo para, a partir de 2008, trocalo polo de Ulex. Xa de mozo resulta varias veces finalista no Certame Galego de Artes Plásticas. 

Isaac Díaz Pardo 
(peza en pirogravado de Manuel Blanco Barreiro)
A nivel colectivo, expuxo na Facultade de Filosofía da USC, no Concello de Cambre e na Casa da Xuventude de Carballo; mais a nivel individual as súas pezas penduraron en varios locais da Coruña, Compostela e incluso no Hostal dos Reis Católicos.

A que nos trae Manuel Blanco é unha obra que, polo seu estilo, resulta novidosa dentro do proxecto d'Unha manda de pezas para Isaac. A base de calor vai queimando a madeira, que colle tonalidades torradas e marróns, que recordan o recendo da terra. E en base a liñas e superficies, o artista consegue grafar a imaxe de Díaz Pardo en pirogravado. O redor da silueta lese esta lenda: "Esta xeración é a que máis contamina da historia, a xeración do lixo". Así logo, o Manuel lembra unha afirmación coa Isaac intenta combater a destrución do medio ambiente e, paralelamente, polo que a peza artística se fai vehículo de denuncia, fito conmemorativo e rótulo contra a desmemoria.

Agradecidos por esta peza que tanto nos fai pensar. Por algo sería que a súa elaboración fose mediante o queimado da madeira, o que nos leva a ver tamén imaxes de montes queimados e, incluso, imaxes de biografías que algúns quixesen borralla. Porén, existe o gravado, o que se grava na madeira, no papel e na memoria; e fican biografías trazadas en torrados e marróns, cores que representan a aquelas persoas que fixeron país pensando na Terra (na Nosa Terra)!

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis