Xulio Gil, Isaac Díaz Pardo e un díptico de imaxes

Díptico (obra de Xulio Gil)

Nado en Ourense, licenciado en matemáticas e docente durante décadas, Xulio Gil Recibe o Premio da Crítica de Galicia das Artes Plásticas de 2013. Del, como xa ten acontecido noutras ocasións, falaranos Manuel Cartea (presidente da Asociación Cultural Barbantia), a quen agradecemos paralelamente a súa desinteresada colaboración.

Isto é o que achega de Xulio Gil.

Comeza a súa andaina como fotógrafo no ano 1976 cunha exposición na Praza da Princesa de Vigo. Dende entón ten exposto en salas e museos de toda Galicia, e mesmo en Portugal e Alemaña, nomeadamente retratos, espidos e antropoloxía.

Ten publicacións en colaboración con Xela Arias, Carlos Casares e Xosé Luís Méndez Ferrin, así como traballos moi variados para Xuntanza Editorial, Hércules Edicións, Nova Galicia Edicións, A Nosa Terra e Editorial Engaiolarte.

Xulio Gil conta unha anécdota con Isaac Díaz Pardo, que mostra a súa total sensibilidade coas modernas formas musicais.

Anécdota con Isaac: no verán de 1984 en Cervo celébranse as “Xornadas sobre tradición e modernidade” que acollen traballos dun bo elenco de intelectuais de diversos eidos, entre os que se atopa o audiovisual sobre “O entroido de Laza”, con textos de Ferrín, fotografías de Xulio, e música pop, creado no Obradoiro Galego de Audiovisuais.

Seis pantallas simultáneas presentan as trescentas imaxes e Helena de Carlos narra en off o potente texto. Chega o xantar e Isaac senta a carón de Xulio, que recorda claramente unhas ameixas con fideos no menú. Mentres falan, Xulio non pode soportar un “estrondo inhumano” que penetra polas fiestras abertas e, sen mediar palabra, vai pechalas. O anfitrión, desencaixado, corre a abrilas dicindo que o que se escoita non é ruído senón a música innovadora de Enrique Macías, que está fóra amenizando o convite. Eis un Isaac ao loro musical!

Xulio Gil achega un Díptico cunha dimensións de 110 por 75 centímetros, impreso en papel Canson Baryta Prestige sobre bastidor de Alupanel.

Díptico (obra de Xulio Gil)


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis