Xosé Iglesias Lamela, o mar, Isaac e o xibarte

Balea de Xosé Iglesias Lamela (foto de Xurxo Lobato)


O poeta Xosé Iglesias Lamela conta, ademais dun Atlántico inspirador, cunha mareira de versos publicados en dous libros de poemas: Transfusión oceánica (2015) e A relixión do mar (2016). Porén, outras rimas foron saíndo en diversas obras colectivas, nalgunha das cales tamén temos coincidido varios membros do Alento Esbravexo. En resumo: compartimos palabra, mar e loitas.

A balea de Xosé Iglesias
(foto: Xurxo Lobato)
Pola Universidade Laboral da Coruña consegue o título de patrón pesqueiro e de capitán de pesca pola análoga viguesa. Digamos pois que o Atlántico -o mesmo de Manuel Antonio, María Mariño, Alenxandre Nerium, Antón Zapata, María Canosa- exhala poesía dende o argazo até os salseiros. 

Hoxe, este autor, entréganos unha manda e unhas fotografías (sacadas por Xurxo Lobato) dunha balea inspirada na vida de Isaac Díaz Pardo. O ambiente, todo el, recende a salitre, a memoria e a Xustiza, recende á suor das persoas -homes e mulleres- que loitaron e loitan por esta MA(t)R(ia) da que aínda non somos donos (máis seremos, digo eu tamén; di tamén o vate).

Velaquí a súa manda

Manda de Xosé Iglesias Lamela

Escoito as palabras do mestre Díaz Pardo falando desa Galiza cunha riqueza inmensa e que non é quen de poder gobernala, e póñome a pensar que seguimos navegando por ese rumbo a ningunha parte. (Dígoo eu que un día fun un mariñeiro libre e agora sou un escravo das leis absurdas da administración)

A ningunha patria quizais, porque dende aquela ate hoxe proseguimos sendo vasallos, xa non só da capital a nivel do estado, senón tamén de todas esas artimañas e alimañas que saben facer tan ben en Bruxelas.

Coincido plenamente con el en que non somos donos do noso. Poderíamos selo. Pero sempre aparece ese lado escuro que nos derrota e impide o avance do noso pobo até o futuro. Máis tamén sei que non me vou render até o de agora. E crear é un alimento máis e necesario. Visibilizar a través das formas e cores o universo individual de cada un. Loitar polo que levamos nas entrañas.

Prestoume moito achegarme o mundo Díaz Pardo. Esas cores simples e potentes. As formas que dalgún modo representan o noso transcurso pequeno a través da historia.

Daquela imaxinei voando ao meu arredor unha balea-nauta da súa man. Do seu amor e devoción a esta terra.

E velaí o resultado.

Balea de Xosé Iglesias Lamela (foto de Xurxo Lobato)

Unha xibarte pregoando de norte a sur, de leste a  oeste que somos unha nación. Herdamos unha cultura, un idioma, unha forma de traballar e expresarnos que é exclusivamente nosa. Defendámola, volvamos construír o camiño cara a nosa casa común.

Avante sempre!!

Xosé Iglesias Lamela, Costa da Morte, Cée, patrón de pesca, mariñeiro, poeta e creador galego.


Xibarte de Xosé Iglesias (fotografía de Xurxo Lobato)



Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis