Paola García Paz, Isaac Díaz Pardo e o verán de 1985

Peza cerámica de Paola García Paz

Paola García Paz convídanos hoxe a contemplar unha súa escultura que serve para facer memoria de Isaac Díaz Pardo. A autora é licenciada en Belas Artes pola Universidade Complutense de Madrid e coautora con Eme Cartea de Poemas equinos (2018).

Numerosas son as exposición colectivas nas que ten participado así como aquelas que monta de xeito individual, polo que as súas pezas son contempladas en Boiro, Compostela, Lousame, Ribeira, Rianxo, Madrid, Salamanca...

Lembra Eme Cartea que participa no verán de 1985 na XIV Experiencia Tecnolóxica e Escola Libre organizada polo Laboratorio de Formas (Sargadelos). Nese paraíso para a investigación cerámica (e plástica en xeral) coincide con artistas de diversos puntos do mundo, e dende alí realizan excursións, evidentemente traballos cerámicos, imparte e escoitan conferencias etc. Nunha ocasión foron visitala o seu pai e a súa nai, e lembremos que el era un grande amigo de Isaac Díaz Pardo, como o foi de tantos e tantos galeguistas, republicanos e demócratas -en resumo- algúns deles paseados, fusilados... durante a barbarie fascista. Vén á nosa mente a imaxe do seu amigo e parente Xohán Xesús González, nado na parroquia cuntense de Cequiril, terra da que tamén era oriúndo o propio "Borobó", Raimundo García Domínguez.

Carlota Paz Barreiro e Borobó -pais de Paola-, Isaac e a propia alumna xantan xuntos na casa do gran mecenas de Galiza. Quen non o pode considerar tal!? Quen non é capaz de observa a bonhomía, o altruísmo e a xenerosidade de Isaac Díaz Pardo!? 

Paola agasállanos cunha peza vidrada en cerámica de gres que, en contexto con aquela experiencia estival, titula Para Isaac, daquel verán do 85 en Cervo. Conta cunhas dimensións de 25 por 8 e por 15 centímetros, e realmente é unha regalía para os ollos.

(Agradecemos a colaboración desinteresada de Eme Cartea)


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis