Dende as terras do Deza chega unha manda feita poema, que recende a esas mans que se entrecruzan e Isaac deseñara para a edición de Memorias dun neno labrego... Porque a autora destes versos, Charo Golmar, ben sabe dos sabores nos que se mergulla: a súa obra entra dentro do entrañábel, como é ela mesma, do agarimo -que sempre desprende-, da tenrura... Porque a poesía, dende o social, serve para facermos memoria, para recuperarmos a palabra das persoas esquecidas (ou que queren esquecer) e darlles voz e alento.
E esta composición chega logo de que a autora se estree como poeta, fíxoo concretamente o ano pasado, cando menos para o público, pois co Nobelo de luz aluméase cunha muxica o vieiro da palabra, o camiño do idioma (ese que tanto defendeu Díaz Pardo e os galeguistas, non esquemos o presidio e a coherencia de Xesús Golmar), as congostras da nosa identidade, os mares da nosa cultura, os universos do que nos é propio...
Por iso, e moito máis, beizóns e saúde dende a palabra dunha lingua que se fai mar, que recende a terra e que debemos alumear co faro do compromiso patrio. Os soños libertarios de Isaac fican connosco, habitan no ser de todas as persoas que amamos esta nación Atlántica.
ISAAC DÍAZ PARDO
Isaac,
nas túas mans, voan aínda
as pombas namoradas,
sobre as ondas do mar
que nos abrazan.
No perfil curvo das formas,
remanece a esencia
do teu soño libertario,
alén do Atlántico.
Na primaria cor cerámica,
e na luminaria das imaxes,
fálasnos do amor á patria,
dunha terra con alma.
Recolliches o herdo
dos penedos e dos castros.
Avivaches os soños
do tempo adurmiñado.
Prendiches a chama
dun legado cultural,
que nos conforma,
como pobo identitario.
Espeliches estrelas
sobre o pano,
branco e azul,
da nosa casa.
Puxeches lúa chea
na noite do pasado,
e luz na alba,
no presente, que arelamos.
Manteremos sempre vivo,
na memoria, o teu latexo,
de home sinxelo, traballador,
comprometido e esperanzado.
“Charo
Golmar”
(M. Rosario
Golmar Saavedra)
Comentarios
Publicar un comentario