Xulio Pardo de Neyra, Isaac e o verso

Gaiteiro (obra de Isaac Díaz Pardo)

A composición poética que aquí reproducimos chega da man de Xulio Pardo de Neyra, unha persoa tremendamente curiosa e interesada de múltiples disciplinas do saber... É autor de varias obras narrativas, mais tamén dun extenso número de ensaios que ven a luz en diversos tórculos galegos, entre outros os da chorada Ediciós do Castro. 

Non hai moito conseguimos o máis recente disco d'A Quenlla, no que Mero Iglesias musica as pezas do trobador Martín de Padrozelos. E isto vén ao caso pois Xulio Pardo de Neyra foi quen de identificar o lugar de orixe dese poeta e músico do medievo, nado no val do Mao (San Salvador do Mao - O Incio) cara ao ano 1075. Segundo o autor, estaríamos perante un dos trobadores coñecidos máis antigos do noso país, polo que a lírica madura e internacional xa se facía ouvir entre finais do século XI e comezos do XII, onde o verso en galego alertaba dun país atlántico chamado Galiza. 

Recomendamos, logo así, que se consulte o ensaio Martín de Padrozelos, o primeiro trobador da lírica galego-portuguesa (Toxosoutos 2005) escrito polo propio Pardo de Neyra e, de paso, aproveitemos os instantes para deleitarnos co Trobador no camiño: As cantigas de Martín de Padrocelos lanzadas dende o bo facer da Quenlla.

Desta volta, quizais, Xulio Pardo é quen se facer xograr, segrel ou trobador, malia que ter escollido para lembrar a vida dun seu "amigo" certas estruturas poéticas orientais. Porque, como Xulio ben afirma, Isaac Díaz Pardo segue a gastar o "mandilón do Camilo e nun mandado en que a memoria é quen manda".


Haikús para Díaz Pardo


mando unha manda para o Isaac.
co mandilón do Camilo e
nun mandado en que a memoria é quen manda.


mándame, manda, mandamento e mandorla,
memorial: material, maternal, musical.
porque cando un Isaac nos abandona, nunca o fai para morrer.


mandáchenos o mar, mandáchenos o río,
a auga que gabea , gabita que nos gaba,
e o volume da serra, a bravura, a fartura e a fervedura. Que nunca esquecerá.



Xulio Pardo de Neyra



Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis