Manuel Pereira. Isaac. Sargadelos. Madrid


Natural das Terras da Estrada, concretamente da freguesía de Ouzande, é Manuel Pereira Valcárcel. Reside en Madrid, onde traballou de mestre, e nesa cidade formou parte do grupo poético Bilbao, fundado por volta de 1996. Ocupouse da secretaría da revista Olga, Revista de Poesía Galega en Madrid, que ve a luz en xuño de 2016. 

Pereira -escritor- publicou un restra de títulos, coidamos que máis dunha ducia, que abranguen sobre todo os eidos lírico e ensaístico. Así e todo, sobrepasan outras dúas ducias os libros de coautoría. 

As persoas que temos coincidido con el sabemos que Pereira Valcárcel é realmente un poeta, pois a poesía -por enriba de calquera outro xénero literario- teno modelado como tal. Pois se o pensamos ben, traballar co verso, estarricalo, fundilo, enredar coas palabras, as emocións e os sentimentos fan que un, de xeito directo ou indirecto, sexa o resultado desas experiencias, por veces íntimas, por veces lúdicas e en tantas ocasións imprescindíbeis para (re)existir. Desta volta, Manuel gustou de lembrar a aquel que naceu en Compostela, antes de que a pólvora enchese as rúas e as fosas (tamén nasais e da nausea) de corpos ciscados e ausencias...

Pereira titula a súa composición "Isaac. Sargadelos. Madrid" e esta resoa así:


ISAAC. SARGADELOS. MADRID


Levabamos pouco tempo en Madrid
e descubrimos que o seu centro non
estaba na Porta do Sol.
O eixe de simetría era Sargadelos.
en Zurbano corenta e seis.
Adro laico, dársena, aldea compartida.
Sosego e controversias,
encontros e descubertas.
Luz e memoria.
Isaac Díaz Pardo e Inés Canosa.
E nós, cos ollos moi abertos.

Manuel Pereira Valcárcel

Beizóns, saúde e que o verso consiga a liberdade na súa rima e no seu ritmo!

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis