MANDA E RECORDO DE OTERO REGAL A ISAAC DÍAZ PARDO

Peza de Otero Regal

Todo o mundo, cando menos o noso mundo, coñece a traxectoria de Otero Regal, o seu labor no eido da cerámica e noutros tamén importantes. Ademais, ninguén ignora a valentía que ten amosado en múltiples ocasións e incluso para recordar e defender a un dos seus amigos: Isaac Díaz Pardo. A el entrégalle as liñas que abaixo se reproducen e a peza artística que as acompaña.

Ducias e ducias de exposicións da obra de Otero Regal téñense montado por Galiza e outros territorios: Bilbao, Barcelona, Toledo, Madrid, Wiesbaden, Munich e poderíamos chegar a non poucos recunchos de Europa, Asia e América, con Estados Unidos e Xapón incluídos... Todas elas demostran non só unha elevada calidade artística do autor, senón tamén, no seu conxunto, un compromiso coa plástica e coa terra. Velaquí os seus recordos.

Coñecín a Díaz Pardo ala polo ano 1972 cando se inaugurou a tenda-galeria de Sargadelos en Barcelona. Presentáronmo e falamos da miña orixe e de que facía cerámica. Volvémonos a encontrar en Sargadelos en 1974 e acudín a el pedindo un traballo, pero a crise truncou o asunto. No verán do 75 estiven en Sargadelos e mantiven varias conversas e debates con el e ao longo dos anos seguímonos vendo, incluso lle fixen unha entrevista en relación co do mundo da empresa e que publicou El Progreso. Pasaron os anos e a última vez que nos vimos foi na presentación dun libro póstumo sobre o común amigo Lois Tobio, concretamente na casa da administración de Sargadelos, pois os novos “mandamais” do grupo non deixaran facelo no auditorio do complexo, xa sucedera o desfalco e a traizón a Isaac.  Eu publicara unha carta, reproducida en moitos medios en defensa de Isaac, e Os Aventados derámoslle o Ardello carro do 2006. Veume a ver, abrazoume e deume  moitas grazas, as cales eu tamén llas transmitín. “Cando todo isto acabe temos que facer unha comida para agradecervos o que fixeches”.

Foi a ultima vez que vin a Isaac, que xa era un exiliado da súa propia empresa, da súa propia creación, pois a pesar do que di o dicionario sobre o termo exiliado (“se aplica a la persona que se ha visto obligada a abandonar su país, generalmente por razones políticas”), Díaz Pardo foi botado pola porta faxeira das empresas que creara e levara ao mais alto do aprecio, gañando diñeiro e creando valor engadido para elas e a comarca en xeral.

En relación a isto, hai pouco dicía que “as cousas seguen sendo complicadas. Vivín traizóns á amizade, á confianza, traizóns financeiras. Contra elas nada puiden facer. Aí tamén me tocou resignarme”. En tempos  removidos, Isaac tiña a solución á continuidade de Sargadelos: unha fundación, a volta do seu fillo Xosé para levar o apartado do deseño “como herdeiro de Seoane”, e a xerencia ao outro fillo, pero o “vil diñeiro” e a avaricia botaron por terra esa continuidade, chimparon fóra a Isaac e dende aquela andan a tombos, cheos de débedas, mendigando subvencións e sen tino cando el dicía: “aínda pecando de inmodestia, debo dicir que me enorgullezo de que o nome de Sargadelos sexa recoñecido en todo o mundo. Para min que iso non estivo mal”.

E Isaac e o seu espírito creador foise, “diga mellor que me foron. Foi unha trampa legal. Alguén que levaba traballando trinta e cinco anos comigo xogouma. Agora podo dicir tranquilamente e sen andrómenas que a Xustiza non funciona”.

Agora con a súa morte e o enterro en Santiago son moitos os que gastan papel en eloxios, nun costume tan noso de falar sempre ben dos mortos pero... onde estaban estas xentiñas cando calaron pola inxustiza feita a Isaac ao chimpalo de Sargadelos? E porque agora tamén obvian ese feito e os seus responsables?

 

Otero Regal