Profesor xubilado, escritor e padroeiro da Fundación Penzol é o benquerido Silvestre Gómez Xurxo. Foi el unha persoa intimamente relacionada coa editoral SEPT (Sociedade de Estudos, Publicacións e Traballos), a mesma que quixo verter a Biblia ao galego, porque quizais xa non era hora sen tempo que -para as persoas crentes- a palabra de Xesús Cristo tamén se puidese ouvir e ler na nosa lingua vernácula, e non só en castelán (outrora fora exclusivamente no latín). Escribiu, por exemplo, as Conversas do Pai Seixas con Silvestre G. Xurxo e é un dos autores d'O Novo Testamento para xente nova.
Alén diso, ao chamo do Alento Esbravexo, escoita a palabra de Isaac á que responde cunha fermosa e acaída manda. Previamente, xustifícaa deste xeito: "É de xustiza que fagamos por manter viva a memoria de Isaac, cando el tanto fixo coa súa arte, cos seus proxectos industriais e coas súas publicacións por manter a de todo o pobo. Ademais, facendo memoria de Isaac, facémola de cada quen de nós. Cada peza de cerámica de Sargadelos ou do Castro que temos na casa garda a súa historia, porque son pezas que temos porque nolas agasallaron ou que mercamos para agasallalas. Un percorrido visual polos andeis e vitrinas convértese, na maioría das nosas casas, en lembranzas de persoas queridas, en intres que non queremos esquecer, en vida".
Por este e outros motivos, beizóns... e saúde para o autor, e apertas de irmandade -outrosí- para todas e todos!!
ISAAC E AS
COUSAS BEN FEITAS
Hai persoas tan grandes que enchen o mundo e que aparecen formando parte da vida das demais, aínda de quen nunca chegou a tratalas persoalmente. Unha delas é Isaac Díaz Pardo. Botas unha ollada pola casa e atopas a súa presenza multiplicada, na cerámica da vaixela e na decorativa, nos variados medallóns, memoria de tantos actos e celebracións, nas cunquiñas para o viño co nome de persoas ilustres e algunhas tan queridas, nos libros, moitos deles singulares e fundamentais, que non se terían publicado sen o seu patrocinio...
Non tiven a honra de tratar a Isaac, mais sei que gustaba das cousas ben feitas. Velaquí un par de feitos que o acreditan. Sendo a nosa filla moi nena, a persoa que a coidaba nas nosas horas de traballo dáballe para entreterse pezas dun xogo de café de Sargadelos, que uns xenerosos amigos nos agasallaran. Polas súas delicadas formas, aquelas pezas parecíanlle á atenta coidadora máis propias dunha casiña de bonecas ca dunha vaixela funcional e, ademais, as cores chamaban a atención da meniña. O xogo de café saíu case intacto da aventura, o que fala do coidadosa que era a nena cos xoguetes e da extraordinaria calidade da cerámica de Sargadelos. A desfeita limitouse a un pratiño feito cachizas, o que nos permitiu comprobar que era certo que sempre podías repoñer as pezas estragadas das vaixelas de Sargadelos. Por iso agora ese xogo de café ten trece pratiños, porque, polo que puidese pasar, substituímos o esnaquizado por dous novos.
O outro feito atopeino lendo a novela 2666 de Roberto Bolaño, cando o profesor Amalfitano ten a extravagante idea de colgar un libro “coma se fose unha camisa posta a enxugar” no tendal, no xardín da súa casa en Santa Teresa. Dos miles de libros que tería Amalfitano, o que foi tender era un libro de Rafael Dieste editado por Isaac en Ediciones del Castro en 1975. Aquel Testamento Geométrico, con etiqueta da libraría Follas Novas, ten un papel singular na novela e central na súa segunda parte. O autor describe polo miúdo o libro, fala do seu contido e do prólogo de García-Sabell e repara especialmente na dedicatoria da páxina catro na que un grupo de amigos lle ofrecen a Dieste a publicación do libro como unha homenaxe. Non debía coñecer Bolaño o vello costume da derrama na edición galega. Pois ben, o profesor Amalfitano prende o libro do cordel “porque si, para ver como resiste a intemperie, os embates desta natureza desértica”. Polas mañás comproba o seu estado e tira a conclusión de que “non había ningunha dúbida: o papel no que se imprimira era bo e a encadernación resistía inconmovíbel os embates da natureza. Os vellos amigos de Rafael Dieste escolleran bos materiais para brindarlle esa especie de homenaxe e de despedida un tanto anticipada, o adeus duns vellos varóns ilustrados (ou coa pátina da ilustración) a outro vello varón ilustrado”. Teranse elaborado informes técnicos con maior rigor científico sobre a calidade da edición dun libro, mais ningún pasou a historia da literatura universal coma este que Bolaño formaliza, nas apreciacións do profesor Amalfitano, en 2666.
Dixen que non tiven trato persoal con Isaac, mais teño coincidido con el en diversos actos e, nun deles, fun testemuña casual dunha anécdota coa que rin polo baixo no seu momento. Estabamos en San Simón na entrega do Premios Xerais, en 2005 ou 2006, escribo de memoria. Faciamos felizmente tempo polo Paseo dos Buxos. A casualidade fixo que xusto diante nosa, a esa distancia que antes se gardaba por cortesía e non por medo ao contaxio, tamén fixese tempo Isaac, na compaña dunha rapaza nova e dun clérigo coñecido, do que non darei o nome porque non o lembro con total seguridade. Non fago caso da súa conversa, por máis que puidese oír palabras ou frases soltas, mais de pronto e sen que parecese formar parte da conversa, Isaac díxolle ao acompañante: “Esta rapaza é miña sobriña”. A presentación non tivo a resposta que era de agardar por parte do clérigo. Uns pasos máis adiante: “Díxenche que é miña sobriña, pero é a miña secretaria”. Finalmente, achégase máis a el e dille coma se fose un segredo de confesión: “É a miña moza”. Rinme polo baixo, polo sentido do humor de dous vellos intelixentes: Isaac tentando espertar a curiosidade do clérigo, mais este, decatándose da rexouba, seguiu o paseo tan imperturbábel coma o Testamento Geométrico no tendal da casa de Amalfitano.
Silvestre Gómez Xurxo
Bertamiráns, 2020
Comentarios
Publicar un comentario