José-Martinho Montero Santalha e Isaac Díaz Pardo

Caricatura de Isaac Díaz Pardo por Álvaro Cebreiro
(ligazón: Luscofusco_GZ)


Xa van 151 entradas neste blogue co obxecto de conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo. Centos de persoas fixéronnos chegar os seus textos, obras, imaxes... para poder celebrar, comunitariamente, acontecemento tan importante. 

Desta volta, José-Martinho Montero Santalha entrega como alfaia e homenaxe a Isaac un soneto con acróstico, mais para quen non coñeza ao autor cicelamos aquí un chisquiño na súa biografía. Montero, logo de pasar polo seminario mindoniense, estuda teoloxía en Roma, cidade na que colabora cun grupo humano denominado "Os Irmandiños". Nel intégranse aquelas persoas relixiosas que buscan que a nosa lingua propia sexa recuperada como vernácula no eido da Igrexa. É un dos asinantes do Manifesto para a supervivência da cultura galega, lazado en 1974, ano no que regresa a Galiza. 

O autor ten publicado obras poéticas e ensaísticas, fundamentalmente, e foi fundador de revistas tan destacadas como Boa Nova, Agália e Encrucillada, entre outras.

José-Martinho Montero, previa a súa colaboración co Alento Esbravexo, subliña deste xeito a personalidade de Isaac Díaz Pardo: 

   "Resultaria impossível pretender resumir em 14 versos a vida e a personalidade de Isaac Díaz Pardo, nem sequer sob forma metafórica: ao seu nome patriarcal (que alguém dos seus escolheria como preságio e esperança) vai ligado o seu trabalho de semeador de iniciativas e projectos que pouco a pouco iriam germinando, o seu optimismo laborioso e constante plasmado em tantas obras de valor permanente, a sua capacidade de unir pessoas e forças diversas de todas as Galizas, a sua inspiração artística de primeiro nível, o seu amor à palavra, a sua insubornável adesão à justiça, os seus sonhos e a suas utopias... Na realidade, Isaac foi todo um universo, concentrado numa pessoa de cativante modéstia e singeleza".

Beizóns, moita saúde para autor e para tamén para o verbo de noso! Velaquí este seu excelente soneto, digno de ser pintado nunha das vaixelas que Isaac deseñou para a comunidade galega.


          Isaac Díaz Pardo, lavrador da utopia,
          semeando na terra do nosso antigo lar
          auroras de projectos e dias de sonhar
          a pátria, que se lavra com suor e alegria.

          Construtor e coluna, e companheiro e guia,
          do Castro a Sargadelos, do Minho ao Ultramar,
          irmão da formosura, levando o seu cantar
          amigo das palavras que a história nos envia.

          Zéfiro de justiça, e da irmandade ninho;
          peregrino que, humilde, como uma simples cana,
          atravessando o ermo vai fazendo caminho.

          Ramo dos patriarcas, e alma de porcelana,
          dos bons e generosos transmitindo o carinho:
          orgulho da Galiza, honor da estirpe humana.

José-Martinho Montero Santalha


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Araceli Guillán, Isaac Díaz Pardo, as ilustracións e os meigallos