Dende o Alento e a Protección a Galiza: Julio Montes Santiago e Sara Plaza
Hoxe para o Alento Esbravexo é un día de realidades enfrontadas... Sen dúbida un sentimento agredoce percorre estas liñas coas súas dolorosas pausas (e eses parénteses interminábeis que aparecen ao redactar o que non se sabe como).
A parte doce do día procede de Sara Plaza, unha colaboradora da iniciativa que promovemos dende o Alento Esbravexo: "Unha manda de pezas para Isaac". Ela acaba de ser galardoada cun referente nos certames literarios galegos: O Premio Nacional de Poesía Xosemaría Pérez Parallé. E este recoñecemento coidamos que ten un mérito triplo: O primeiro, sen dúbida, por ser abofé unha obra de calidade que destacou entre as setenta e seis presentadas; o segundo, que a autora non é outra que unha madrileña da Serra, polo tanto sen raiceiras visíbeis no noso país, polo tanto cun contexto cultural e social diferente ao noso; e o terceiro, que a obra gañadora -titulada Todos os pasos fan ruído- foi escrita no noso idioma nacional, no que nos é propio e materno.
Estas actitudes e compromisos -como os de Sara Plaza, María Victoria Moreno, Marilar Aleixandre, García Lorca...- énchennos de fachenda e ilusión. Por iso, tan só parabenizar á autora resulta unha resposta escasa, cómpre cando menos tamén a gratitude. Ben haxa, pois, e benvida ás Letras Galegas, Sara!
Pero a parte dura, difícil e frustrante disto xorde ao coñecermos, tamén onte, o pasamento doutro colaborador do Alento Esbravexo: Julio Montes Santiago. Salmantino, médico de profesión (e tamén de vocación), humano e humanista... descubrímolo dende a escrita, dende unha narrativa fabulosa na que se combinan coñecementos científicos e literarios (nunha liña con certas semellanzas ás de Xavier Queipo), dende poemas de verso medido ao verso libre... Sen dúbida, e acaroados na proximidade dos afectos, perdemos alguén entrañábel, de amabilidade sincera e de xenerosidade a mans cheas...
Ao noso fogar chegara hai dous meses e medio a súa última obra, ilustrada por Yolanda Carbajales (a compañeira, a amiga, parella...): Equipaje de esperanza para una ardiente travesía. Realmente unha alfaia, dolorosamente faiscante e brillantemente excepcional, é o que ganduxou aínda non sabemos como... Odiseo partiu nos últimos versos... Fican os beixos, Penélope, o navío, as praias, a singradura... e Ítaca agarda ao lonxe.
Porén lembrámolo, lembrarémolo, con aquela pomba azul e branca que agora lle entregará persoalmente a Isaac. Dálle recordos na nosa parte... Apertas tensas e bo camiño, compañeiro!!
Voa, cara pombiña azul e brancacruzando pola noite estrelecida
chorando pola terra tan ferida
por un lúgubre terror que o pai arranca.
para avivar a Galicia tan durmida
Julio Montes
Comentarios
Publicar un comentario