Para Isaac, unhas palabras de Carmen Sánchez Camino

Carmen Sánchez Camino e Isaac Díaz Pardo
Evocadoras, emocionadas e incluso emocionantes son as palabras que nos fai chegar Carmen Sánchez Camino co obxecto de facermos memoria, colectiva, de Isaac Díaz Pardo. Mais estes parágrafos que dedica na honra dese "home que fixo tanto por Galicia" son, de xeito indubidábel, uns parágrafos xustos, unhas liñas de Xustiza, uns espazos de rescates... Porque iso tamén é importante dicilo: Isaac foi inxustamente tratado, sobre todo ao final da súa vida. 

Mais palabras coma as de Carmen Sánchez serven para ter presente o valor daquelas persoas que se entregaron en corpo e alma (nunca mellor dito!) a un proxecto, xa non tanto empresarial, editorial ou cultural... Porque o proxecto de Isaac, todo el, chamouse Galiza!

Ben haxa, Carme... Ben haxa.

Velaquí as lembranzas.

Ao evocar a Isaac Díaz Pardo, asómame inevitablemente a nostalxia do que poidemos ser e non fomos capaces de selo, pero tamén a insensibilidade e a falta de recoñecemento para situar na dimensión histórica que lle corresponde polas súas múltiples facetas de creador, pensador, emprendedor, e mente comprometida co seu país e coa súa cultura…

Isaac sempre en loita permanente para que saisen á luz e brillasen con luz propia, na historia do silencio, a xeración dos esquencidos e silenciados…

Este home de imaxe fráxil, da que saía fortaleza para emprender e comprometerse traballando activamente, pero tamén esa capacidade terapéutica de perdoar para sobrevivir… Mostrándosenos un home humilde, discreto, xeneroso, comprometido e traballando de cote…

Con esta traxectoria vital, artística, empresarial e de servizo ao país, expúlsaselle da súa creación e da súa casa…

Ante esta tropelía, máis de 900 persoas de diferentes ámbitos, a principios de decembro do 2007 (como recolleron algúns medios de comunicación neste momento) dirixímonos ás mentes empresariais e intelectuais galegas co escrito "SE CALAMOS SEREMOS CÓMPLICES" clamando ante a inxustiza que se estaba levando a cabo con Isaac e coa memoria cultural de Galicia…

Aquel silencio social colectivo conviviu coa amargura e o calvario que foron os últimos anos da súa vida…

E…, a nivel persoal, lembrareino sempre, coa familiaridade coa que me trataba por ser veciña da súa querida rúa das Hortas e por preguntarme sempre como se atopaba meu pai, os dous eran da mesma idade…

Un día á saída de Correos, neses encontros habituais nas rúas "Don Isaac, este é meu pai", ao que respondeu "será da mesma idade, pero vostede está feito un mozo…" Ao marchar (Don Isaac sempre andaba á presa) meu pai díxome: "E… este é o home que fixo tanto por Galicia?, pois non se dá ningunha importancia…, será por eso, polo que non o respectaban…?"

Co debido respecto, o merecido recoñecemento e infinito agradecemento, permanecerá na memoria e nas escasas páxinas gloriosas da nosa Historia…

 

En Compostela no agosto do 2020

Carmen Sánchez Camino


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis