Para Isaac Díaz Pardo de Ana María Fernández

Isaac Díaz Pardo e Luís Seoane
(fotografía dos fondos da Fundación Luís Seoane)

A escritora Ana María Fernández achega un poema á manda colectiva que, coma un vento ou Alento Esbravexo, quere chegar a Isaac Díaz Pardo. Mancheas e mancheas de obras ten no seu haber -dentro do eido do ensino, a didáctica e a literatura infantil e xuvenil- e outras máis en colaboración con Xoán Babarro ou diferentes persoas. Conta con varios recoñecementos, entre eles os premios Lazarillo e Nacional de Contos Infantís "O Facho"... Neste poema que ciclou para Isaac, a autora enfía coa plástica do ceramista e lembra as cores e siluetas que se ergueron en arte arxilosa. Por iso nos deixa o mel nos beizos: para sabermos e saborearmos a lambetadas a rima e o ritmo que escorregan dende o Nordés "en branco porcelana". Fixádevos que marabilla e que ben navegan as ideas nun relato singrado en verso!

ARTÍFICE

O que habías dicir
ben o dixeches
cando imaxinabas biografías
nas bocas dos pinceis
e falabas cos silencios
dos irreverentes verdes e amarelos
sobre un deseño en branco porcelana.
Cada mañá
erguíanse as montañas
e as ondas do Nordés
estouraban, benefactoras,
xusto ao pé das túas olleiras
convertidas en porto.
Alegría de novo nos bosquexos.
Outra xornada cara adiante.
Non está permitida a negación.
O artista coloca o corpo
diante do Infinito,
do Innumerable,
do Inmenso…
E fala cos amigos,
os que son e os que se achegan,
e ri,
conversa,
imaxina,
mentres medra un proxecto.
E, no taller,
os ollos marchan os primeiros,
os dedos secundan a viaxe,
coa luz de compañeira
e un motor interno
de ás e de queixumes.
Un artista
é un ser que nunca se completa,
que vive multiplicándose
e dorme sen durmir,
cos ollos entreabertos,
descubrindo en cada esquina
o discurso encriptado das arañas
que pasean, locuaces,
entre sombras nerviosas que se precipitan.
E, para descansar,
asoma a cabeza pola ventá
baixo un trabatel de formas
que perseguen teimudas o xenio xeneroso.
Sempre igual.
Chega outro día de arte e cacería
para quen permanece na infancia da vellez
e agocha no baldaquino dun pensamento
o segredo da arxila.

O que habías dicir
ben o dixeches.
E quedou entre nós
convertido en palabra ilustrada,
en eterno proxecto que navega en liberdade.

Ana Mª. Fernández