Isaac recibe unha manda de Francisco Díaz-Fierros

Isaac Díaz Pardo (fotografía de Anxo Iglesias)

Francisco Díaz-Fierros Viqueira é unha desas pesoas entregadas á ciencia pero tamén ás humanidades. Cómpre lembrar que alén so seu labor docente na USC, é membro numerario da Real Academia de Farmacia (2000) e igualmente da Real Academia Galega, membro do Consello da Cultura Galega e do Seminario de Estudos Galegos. Intentar sintetizar o seu currículo resulta unha tarefa ben complicada, se ben queremos subliñar os seus traballos vinculados coa edafoloxía, as augas e a ecoloxía. Esta mente preclara da cultura galega aceptou o noso convite para conmemorar, dende o Alento Esbravexo, o nacemento secular de Isaac Díaz Pardo. Beizóns. A súa achega é a que segue.

O SARGADELIENSE

Os científicos andan moi preocupados hoxe por atopar o rexistro fósil que no futuro poida definir o Antropoceno. Queren que cando en calquera excavación se atopen, p.e. anacos de plástico, aluminio ou sabe Deus que outro material, se poida dicir: Atopámonos no século XX ou XXI! 

Aquí, en Galicia (e por moitos outros sitios tamén) o temos moito máis fácil: xa que á mesma conclusión cronolóxica poden chegar os que fan as prospeccións, cando nunha cata calquera, se atopen con anacos da cerámica de Sargadelos e poidan dicir: Estamos no SARGADELIENSE!, que comezou polos anos 70 do XX e durou varios séculos máis… 

A idea non é miña senón dun fato de profesores da USC que por aquela altura andabamos a traballar sobre os solos e xacementos arqueolóxicos de Galicia e que tiñamos en Isaac o amigo e padroeiro seguro para calquera reunión ou publicación que se nos viñera á imaxinación. 

Metade en broma e metade en serio, queriamos deixar constancia, xa daquela, do noso agradecemento e admiración cara ás pegadas industriais e culturais que este home xeneroso ata o inimaxinable estaba a sementar por toda Galicia. Foi unha sorte coincidírmonos con el, favorecérmonos da súa amizade e, sobre todo, telo como un exemplo senlleiro do camiño que debiamos seguir na procura dun país adiantado no económico e cultural, esixente e crítico no político, pero sempre comprensivo e tolerante con todos. Mesmo para os máis afastados do seu pensamento e compromiso tiña sempre unha ollada amiga e retranqueira. Así era o admirado e xamais esquecido Isaac. 

Francisco Díaz-Fierros Viqueira

Comentarios

  1. Pilar Sampedro6 de outubro de 2020, 07:09

    Un bo nome para un tempo no que Galicia tivo un produto cultural que o identificaba en todo o mundo, unha moeda que serviu de pago á xente da cultura, o agasallo preferido de vodas e bautizos... todos os días comemos con Isaac, dixo Merche e enviou unha foto da súa vaixela na mesa familiar. Si, somos do período Sargaliense.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis