De Camiño Noia a Isaac Díaz Pardo

Camiño Noia é unha desas persoas que son referentes no mundo da docencia, por ser profesora de xeracións de alumnas e alumnos hoxe tamén embarcados nos mares da educación, da filoloxía, da literatura... Mais na singradura da escrita gusta asemade de navegar esta compostelá fundadora, xunto con Xulián Maure e Germán Sánchez Ruipérez, de Edicións Xerais de Galicia (1978). Esta Profesora Emérita na Universidade de Vigo inaugurou a cátedra de Estudos Galegos en Nova York e colaborou en revistas como Grial, Verba, Anuario de Estudios Literarios Galegos... Afondar na súa produción cultural sería unha ardua tarefa, porén queremos facer fincapé no feito de ser numerosas veces premiada, por exemplo co galardón Plácido Castro (2012) de tradución e o de investigación da Deputación Provincial de Pontevedra.

Atenta ao voz do Alento Esbravexo, entrega unha presentación sobre a "Ollada de abraio permanente" para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo. Beizóns!!




Comentarios

  1. Pilar Sampedro6 de outubro de 2020, 06:34

    Que boa interpretación desa mirada que sempre nos marabillou.
    Grazas por ser capaz de ler o nacemento do abraio e a plasmación na propia cara e en cada obra.
    Grazas por participar con esta manda que chega ao profundo,porque esa verdade estaba aí, dende o principio dos tempos.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis