Versos de Mateo Fontán para Isaac Díaz Pardo

Luís Seoane e Isaac Díaz Pardo

Historiador, poeta, activista cultural e perito xudicial en arqueoloxía évos o pontevedrés Mateo Fontán Couto. Traballou en diversos xacementos emblemáticos galegos, entre os que gustamos de destacar os dos Monte do Castro (Ribadumia), Santa Trega (A Guarda), Castro Alobre (Vilagarcía de Arousa), A Lanzada (Noalla), A Cerca-Muro de Bubal (Oímbra-Monterrei), Cidadela (Sobrado dos Monxes)... Mais se isto fose pouco, é coprodutor e guionista de curtametraxes. Desta volta, e co gallo de homenaxear dende "Alento Esbravexo" a Isaac Díaz Pardo, lanza aos ventos os seus versos de recordo, memoria, terra e tradición... Comprobade que ben se conxuga o ritmo cos contidos medidos e tamén encriptados tal tesouro arqueolóxico. Beizóns!!

VERSOS PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Na túa nacenza conxúgase
de xeito vidrado e multicolor
un valor de talento,
un honor castigado.

Da edición vital que manou de Isaac
quédanos todo mais todo de novo
e, no tocante á súa querenza,
o país moderno e cumpridor...
acaída terra dos xenerosos e bos.

Dende o Castro e as Formas sen probeta
sempre coma un Goliat:
xigante a piques de caer,
emigrante co cerebro por maleta.

A túa manda inspíranos, que non é pouco!
faise materia pintada, modelado Espírito,
valente estertor galego,
oufana obra para sempre,
suor imperecedoiro .

Nunha eterna espiral “sargadeliana”
cantarase canta alma procuraches:
barro, enxeño, tanta modestia
en calma face.


Comentarios

  1. Pilar Sampedro6 de outubro de 2020, 07:45

    Unha espiral de versos, debuxada nas louzas, que viña dende os petróglifos ata a contemporaneidade.
    Grazas por lembrárnola e por participar!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis