Miro Casabella canta a Isaac Díaz Pardo

O cantautor Miro Casabella aceptou o chamo do Alento Esbravexo para conmemorar o nacemento de Isaac Díaz Pardo. E dedícalle, coa voz e a arpa, o cantar de cego d'O Marqués de Sargadelos.

En relación a Miro Casabella, influenciado pola Nova Cançó catalá, debemos subliñar a súa vinculación co egrexio grupo Voces Ceibes e con aqueloutro denominado DOA. Con Pilocha, María Manuela, María del Mar Bonet, Benedicto García Villar, Xerardo Moscoso, Paco Ibáñez, Joan Baez, Mini, Mero e Luís Cília ten gardado amizade e participado en diversos actos e festivais. Isto vén ao caso por un refrán galego: "dime con quen vas e direiche que fas". E vaia se fai e se fixo, so basta ver a súa enorme traxectoria cultural.

Resulta unha honra contar coa arte deste destacado membro da música de autor galega, non só pola citada traxectoria que ten levado ao longo dos anos, senón tamén pola calidade lírica e compositiva do mesmo; calidades que se manifestan, por exemplo, no cantar de cego co que nos agasalla.




Comentarios

  1. Carmiña30 de setembro de 2020, 13:08

    Miro, é todo xenerosidade!

    ResponderEliminar
  2. Pilar Sampedro6 de outubro de 2020, 07:37

    Deus existe, dicía alguén cando escoitaba falar a Paco Vázquez castelán co acento galego de debía odiar a morte. Deus debe existir porque Miro Casabella segue tendo a voz de sempre, a xenerosidade a proba de bombas e a nós -como a Isaac- nos emociona sempre que canta, e máis cando a canción é "O meu país". Hai vídeo no que se ve a Isaac escoitándoo, movendo os labios dicindo as sagradas verbas, cos ollos molladiños de mar.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis