De Rodrigo Riveiro unha Ferraxe de Prata para Isaac

Amalia (por Rodrigo Riveiro - Ferraxe de Prata)

Rodrigo Riveiro é desas persoas que todo o mundo quere, dende o amical ao profesional (díganllo ás persoas artesás), dende o día a día á fermosura dos momentos creativos. Malia a súa "obscena mocidade" (como di Francisco Pillado Maior), este artista xa foi quen de recibir o Premio de Artesanía de Galicia (2017). A súa vinculación co país vese en coleccións como aquela titulada "Terriña Nosa", onde recolle boa parte dos apeiros de labranza galegos: gallas, angazos, gadañas, sachos, ranqueiros, xugos, cambas... Tamén son destacábeis as recreacións en prata e ouro de varias casas da zona monumental de Compostela ("seguros mutuos Santiago" é como denomina a serie) e que serven para lucir, de xeito faiscante, nas lapelas de moitas persoas que queren levar o país cerca do peito. 

Amalia (por Rodrigo Riveiro - Ferraxe de Prata)

Porén, interésanos sobremaneira a colección de "louza", na que lle outorga -tal milagre- unha outra vida a aquelas pezas da vaixela familiar tronzadas ou deterioradas. Mediante un proceso de reciclaxe serven para brillar coma colares, pulseiras, brincos e colgantes. De cerámica de Sargadelos non son poucas as "xoias" (sen dúbida) que ten elaborado, ligadas na tradición e na historia das persoas que, como Díaz Pardo, o precederon e serviron de referencia. A prata é o engarce que o xungue coa cerámica de Isaac, e a alma non resulta ser outra cousa que a emoción que se desprende de xoias tan marabillosas coma estas. Velaquí fica esta alfaia que, no seu MAR de pezas, Rodrigo gusta de chamar AMALIA. E por algo será!

Amalia (por Rodrigo Riveiro - Ferraxe de Prata)

Amalia (por Rodrigo Riveiro - Ferraxe de Prata)

Amalia (por Rodrigo Riveiro - Ferraxe de Prata)


Comentarios

  1. Carmiña17 de setembro de 2020, 14:50

    Fermosura!

    ResponderEliminar
  2. Pilar Sampedro24 de setembro de 2020, 05:18

    E a mirada sempre no nos: nos nosos apeiros, nas fachadas das casas, na porcelana... Grazas!
    Seguro que Díaz Pardo e Carmen Arias saberían recoñecer o gran valor do teu traballo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis