A MANDA DE ROSA: O ANEL MÁXICO DO VALADOURO PARA ISAAC

As orixes do anel
(autora: Rosa Fernández Míguez)

Cun arrecendo a salitre de Redondela, herba mollada de Silleda e maxia do val das Anas louras chéganos unha nova alfaia cargada de historia, etnografía e corazón. Rosa Fernández Míguez, unha xoieira afincada nas terras do Deza desde hai uns meses, talla a lume manso e con mestría un pequeno anaco de metal insuflándolle adrede a esencia daqueles Contos do Valadouro (reeditado por Ediciós do Castro en outubro de 2005) Nesta obra recompiláronse diversos mitos, crenzas e lendas transmitidos de boca en boca nestas terras da Mariña lucense. Mesmo serviu de obra de referencia para a cidadanía (nos centros de ensino, investigadores/as, turistas e outras xentes curiosas) e as xeracións posteriores.


A alfaia de Rosa para Isaac
(autora: Rosa Fernández Míguez)
Tal e como nos explica ela, esta peza está inspirada na gravadura que Xosé Blanco fixo para o conto "O cura e a casadiña nova" da devandita obra. O anel está feito a man sobrepoñendo varias pezas sobrepostas de prata, alindadas con buril e cun acabado de pátina que fai escurecer as zonas de carvado, consegue facer a cabeza dunha vaca. "As vacas forman parte da paisaxe do Deza, da súa economía, da Galiza interior á que chegou unha rapaza da costa,..." -acláranos Rosa dando detalles, e prosegue- "Case media vida aquí é a que vexo reflectida na nosa literatura, nas tradicións orais, na paisaxe e que tamén está presente nesta xoia para Isaac".

Cando lle preguntamos por que se animou a facer esta peza e presentala a "Unha manda de pezas para Isaac", dinos "A figura de Isaac é tremendamente inspiradora para moitísimas persoas e no meu caso é tamén unha fonte de inspiración para moitas pezas que me veñen á cabeza; porque cando unha xoia está inspirada na obra dunha persoa que está presente en todos os fogares galegos e moitos do estranxeiro ou na mesma persoa en si, esa peza xa vai ter unha carga emocional engadida de gran valor para aquelas persoas que buscamos algo máis ca beleza plástica nun obxecto".

Gravuras de Contos do Valadouro
(de Xosé Blanco)

Comentarios

  1. Pilar Sampedro24 de agosto de 2020, 02:26

    O tótem da nosa vaca (un básico na alimentación e na paisaxe) colocado nunha xoia. Poucas veces vimos ese mestura de rural básico (e que alguén pode considerar pouco "fino") con algo tan delicado.
    No país do millón de vacas e do leite mal pagado, agradecemos moito a túa contribución.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis