Pepe Carreiro, Isaac Díaz Pardo e cara a onde imos...

Estampa de Pepe Carreiro

Para moitos e moitas de nós Pepe Carreiro é unha referencia no eido da ilustración en Galiza. Ninguén coma el soubo entregarlle ás crianzas unha literatura que amosou (e amosa) o país dende distintas visións: a historia, a lingua, o respecto ao medio ambiente, a antropoloxía, os costumes, o urbanismo... Porque Os Bolechas, sen dúbida, marcaron a milleiros de cativas e cativos galegos (e incluso a persoas adultas coma nós). Se gustamos de analizar con certo detalle este proxecto nado hai uns 21 anos, coidamos que máis de 150 títulos saíron nesta colección, ademais de vertérense dende o galego a idiomas como o éuscaro, o castelán, o asturiano e o portugués.

Alén diso, que para nada é pouco (senón un mundo), leva a parte gráfica de Edicións Laiovento, unha das editoras que ten lanzado obras interesantísimas e necesarias no eido -sobre todo- do ensaio, e incluso da tradución de obras do pensamento universal. 

Fundador da revista satírica XO! e da de humor titulada Can sen Dono (1983-1991), como humorista gráfico Carreiro lanzou e lanza viñetas en El Pueblo Gallego, Diario de Galicia, Faro de Vigo, A Peneira, El Correo Gallego, A Nosa Terra, A Trabe de Ouro, TVG... En resumo, en non menos de dúas ducias de medios. Se recompilamos a produción cultural que lle é propia esta vese inabarcábel, pois son moitos anos os que ten dedicados á dignificación cultural deste pais dende a actividade gráfica. 

Beizóns por tanto esforzo, coherencia e sensibilidad!

Publicacións de Pepe Carreiro saen dos tórculos d'A Nosa Terra, Xerais, Galaxia, Sotelo Blanco, Laiovento, Ir Indo, Fervenza, Rodeira, Toxosoutos, EDB... Macmillan e Pearson Education (ambas de Reino Unido).

Hoxe, dende o Alento Esbravexo, gabámonos de entregar unha estampa deste autor creada ex professo para honrar o legado de Díaz Pardo. Cadaquén que tire as conclusións oportunas: a mensaxe vese moi clariña. Non fai falla máis ca analizar, reflexionar e, se somos quen de lle botar peito á vida, actuar en consecuencia!



Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis