Lela da Silva: Comemos con Isaac cada día

Comemos con Isaac cada día

Pois unha "muller do común", que escribe de marabilla e ten na retina a República e todas as luces que transmiten os símbolos recreados nas vaixelas de Isaac, convídanos a xantar con ela á mesa. Porén, máis aló das viandas, dos aperitivos e dos cafés están os continentes cerámicos, todos eses países de cultura que se escriben en azul, todas esas patrias pacíficas de caolín en branco (bandeira izada polo vento!), todos ese universos creados pola man dun xenio que non é deus pero si persoa, que non é perfecto pero fai de ouro o que soña. 

Di ela, Lela da Silva, que "todos os días comemos con Isaac" e en certo xeito é así... Xantamos cabo del, sobre o que el creou, sobre a louza que é luz, tradición e historia... De Lela, amais de nos sonar (e soñar) a uns versos Castelao, só poemos sinalar que non temos máis información que o texto que redacta. Pero todo el, na súa manda, podería servir de conclusión do que para todas e todos os do Alento Esbravexo significa a biografía de Isaac Díaz Pardo. Recende o mar sobre o bordo da borda, no azul e do caolín e o bico do prato!

Comemos con Isaac cada día

Nunha ocasión na que reenviei por whatsApp unha das mandas a unha amiga, contestoume con este par de fotos e unha frase: “Todos os días comemos con Isaac”.

Si, xa sei que inmediatamente vos acordades daquel anuncio que dicía que comían coas conservas Isabel pero... soaba diferente.

Estes, comían na presenza de Isaac, nos seus pratos; á súa vista. Para demostralo ademais de enviar a foto da mesa a punto de ser recollida, mandaba outra na que se vían tres vaixelas incompletas, as tres de Sargadelos, para ir complementándose e non botar en falta o que racha. Porque o que ten uso rompe pero non debe acabarse.

En moitas casas cómese con Isaac. Cada vez que se colocan os seus pratos sobre a mesa realízase un ritual, unha oración silenciosa. “Poñer os pratos” semella un acto de agradecemento a aquel que nos considerou dignos de posuír uns obxectos que nos identificaran, que foran de uso diario pero tamén de alto deseño.

En realidade, vivimos con el. Aínda que queiramos negalo. En que casa non hai unha das súas figuras nos andeis? en cal non aparece á hora do café, do té, do xantar ou en calquera dos lugares do fogar? Agora que entramos nos despachos de tanta xente a través das vídeo conferencias ímolo atopando no interiorismo: o agasallo daquela conferencia ou daquel Nadal, os pratiños conmemorativos daquela festa... el ocupa os nosos espazos profundos traendo as lembranzas de como chegaron a nós esas cousas, en que ocasión, a través de que mans. As súas pezas forman parte do noso decorado, do tempo cotiá: o devir de cada día.

Súa é a escenografía dos adentros, os elementos producidos polas mans da terra, o caolín das nosas barreiras e as ideas que naceron na República, aquela dos soños compartidos que foi “acribillada” a balazos, facendo sangrar as cunetas.

Por iso, somos moitos e moitas as que afirmamos que máis alá de comer con el, el vive entre nós a través das súas figuras e vaixelas. Que meirande honra para un artista que quixo popularizar a súa obra? Máis alá do gravado, máis alá da copia numerada, nos obxectos de uso diario que adquiren a condición de máxicos ao saír das súas factorías. Fábricas creadas pensando nun país utópico, que soñase os seus propios soños, na lingua dos antergos, coas iconas que estaban aí dende a prehistoria, coas formas que viñan de vello pero se actualizaban no hoxe. 

Si, estaremos sempre con Isaac, mantendo viva a súa memoria no día a día.

                                                                                                         

Lela da Silva

                                                                                                       Unha muller do común