Yolanda del Riego, Isaac e a arte

Máscaras para Os vellos non deben de namorarse


É boa sorte contar cun recoñecemento comunitario por parte de persoas activas dende a cultura ou pola cultura e que honran a Isaac Díaz Pardo. É boa sorte dispor de artistas, persoas da escrita e da música que son quen de lembrar a alguén que fixo tanto por este país. Non hai dúbida en que somos o que somos mercé de anos de traballo que algúns e algunhas como Díaz Pardo foron quen de entregar priorizando o común por enriba do particular, maila os atrancos, malia os oportunismos de non poucos e os paus que algúns introducen nas rodas do progreso, da identidade, do que fomos e do que somos... Isaac non gastou máscaras senón que era o que se vía, outras e outros continúan con ela posta xogando ás augas de todos os mares...

Isaac é unha desas persoas que crearon para todas e todos e creron no seu labor, é un deses dos que crearon, dos que ergueron bandeiras e non derrubaron ren, agás as fraudes e as desmemorias. Por iso, Isaac, foi motivo de inspiración e émulo de artistas, e aínda hoxe resulta unha referencia a ter sempre en conta... Isto é, a grandes trazos, o que recorda Yolanda del Riego. Fican aquí as súas palabras e, pola nosa banda, unha gratitude sincera:

"Tiven o privilexio de coñecer a D. Isaac Díaz Pardo. Axiña me din de conta que estar perante un home extraordinario e auténtico. Convidoume a expoñer a miña obra nas Galerías Sargadelos no 2006. Son artísta plástica e teño un estudo na Illa de Arousa dende hai máis de 20 anos. Grazas ás publicacións de Ediciós do Castro puidemos coñecer aos autres no exilio que, doutra forma, non tería sido posible. Nacendo eu no exilio dos meus pais, valoro especialmente este labor".

Beizóns.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabill...
Ler máis

Xoán Andrade, Isaac Díaz Pardo e o Laboratorio de Formas

Imaxe
Laboratorio de Formas  (Xoán Manuel Andrade) As súas publicacións téñense visto nun bo número de xornais e semanarios, como aquela emblemática A Nosa Terra . Porén, na actualidade o seu humor gráfico tamén se ten lanzado dende cabeceiras como Sermos Galiza , Nós Diario e La Región , sen excluír a CIG-Ensino . Amais diso, algúns materiais de tipo pedagóxico e educativo vén a luz en varios medios. Este é, a grandes trazos, o quefacer habitual de Xoán Manuel Andrade Vidal, pero este labor artístico no exclúe a súa profesión docente e que se mergulle de cando en vez na investigación rigorosa. Queremos lembrar, entre outros estudos, aquel no que aborda a historia do coñecido Globo de Bentanzos dende a perspectiva do humor gráfico (publicado no Anuario Brigantino ). E aínda que ilustrou algún deses globos de papel, tamén quere entregarnos o seu tributo-homenaxe a Isaac Díaz Pardo. Comenta Xoán Andrade que a caricatura que nos presenta comezouna cun bocexo en papel e que, logo de tela ac...
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d...
Ler máis