Haiku de Mariña Maceiras para Isaac Díaz Pardo

Haiku e imaxe de Mariña Maceiras

Para recordar a Isaac, ou a obra, Mariña Maceiras envíanos unha imaxe dunha peza cerámica de Sargadelos cun nobelo de la no seu interior. 

Ovella (cerámica de Sargadelos)
Realmente a figura está destinada a ese uso concreto, por iso Mariña advirte: "Encantoume esta ovella porque me gusta facer punto de cando en vez. E pensei nun haiku en homenaxe a Isaac". 

Como vemos, a autora da imaxe tamén elabora un haiku na honra de Isaac. Este tipo de composicións poéticas xaponesas son sinxelas na forma, mais  ateigadas de contido e, de cando en vez, con referencias encriptadas á estación do ano na que se compoñen. Só conta de tres versos, carentes de rima, pero cunha métrica concreta: 5, 7 e 5 sílabas, respectivamente. 

A autora para nada é allea ao idioma e á cultura do país... Pois malia a súa mocidade (naceu en 2005) xa ten colleitado unha seitura de recoñecementos galegos que fan entrever cal pode ser o seu futuro. Mais sexa cal for, non hai dúbida que estará entre as férreas defensoras do que nos é propio: palabra, patrimonio e todo o (uni)verso poético e real deste país atlántico.

Por vogar un chisco na biografía de Mariña podemos sinalar que coseguiu o primeiro premio do Francisco Añón de poesía (XX edición) na categoría de 10 a 11 anos; o terceiro, na mesma disciplina, do XIII Certame Literario Concello de Ames; o primeiro premio do I Concurso de Narración Histórica de Galicia (ano 2018), o terceiro premio de Narrativa no XV Certame Literario Concello de Ames: o primeiro premio no II Certame de Poesía Torre de Caldaloba 2019... e así até deixarnos sinceramente sen palabras e cos ollos ben abertos. 

Abofé que o futuro do idioma e da cultura deste país están asegurados con persoas coma ela, cando aínda non chega -a día de hoxe- aos 16 anos de idade. Para maior interese, na ligazón anexa, facilitamos unha entrevista que outrora lle fixera a amiga xornalista Chus Gómez. Xa veredes que claras ten Mariña as ideas e que ben "amoblados" están ambos hemisferios do cerebro!

Sen máis, aquí vos deixamos este haiku, pequena alfaia que relucirá no universo de Isaac. Parabéns e mil grazas, Mariña.... Sigue a construír o teu futuro, será igualmente parte do futuro colectivo de Galiza. Beizóns.

          Ovella branca

          de arxila tan fráxil

          escachas: morte

                                     Mariña Maceira




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis