Emma Pedreira, Isaac Díaz Pardo, colaxes e palabra
 |
| techocolatecafe (obra de Emma Pedreira) |
Rematamos este ano 2020, centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo, dun xeito especial: coa voz e a arte dunha da persoas máis relevantes da escrita galega contemporánea, con Emma Pedreira. Sen dúbida é unha das escritoras máis laureadas dos tempos modernos, pois ela sabe rachar moldes coa súa narrativa, combinar distintos estilos literarios nun mesmo texto, ceibar o verso para non soamente facelo libre senón, asemade, para crear interpretacións diversas...
Absurdo sería achegar aquí o seu currículo de honores, pois malia a súa "mocidade" é unha persoa prolífica e innovadora. tanto que incluso destina o seu tempo creativo á palabra e ás artes plásticas. As súas colaxes, fabulosas, non están carentes de significados directos e, incluso, de metalinguaxes surrealistas. Coñecemos, por exemplo, aquelas publicadas na obra O elo, que recenden a rituais antigos, a feitos antropolóxicos, a misterios e incluso "bruxaría". Porque, digámolo así de simple, Emma en calquera das súas disciplinas non é convencional, incluso busca a provocación e, en boa parte dos casos, o sorriso ou gargallada cando non o exercicio reflexivo.
Por iso Emma, comprometida coas persoas que se comprometeron con este país, gusta de traer até esta ágora das artes e das letras un relato e unha composición artística totalmente engarzados entre si. Da colaxe, e a xeito de comentario, sinala que está composta dunha "folla que non é árbore do té, papel de origami xaponés con trama semellante á da louza d'O Castro, poema de Luz Pozo en homenaxe a Luís Seoane, anaco dun azulexo da cociña vella e símbolo do Telurio".
Previas os nosas beizóns, e ao desexo comunitario dun estupendo 2021, deixamos aquí ambas obras...
[techocolatecafé]
Levaba polo corredor unha cunca mediana de
macela. Canta, nena, canta, dicíame e así sabía que non ía bebéndolla. Tamén
cantaba ou falaba para afastar as sombras dun corredor de once pasos e medio.
Na casa estaba a louza de diario, a boa, do
Castro, dunha xeometría verde e
-aínda nunca-
a
suspirada.
o eco da cunca repetida.
Esta pedra, dicía Pepita, esta pedra
e tintinaba coa uña no cu finísimo e branco do
caolín amasado.
Hai unha pedra para cada cunca: dedaliño de
café e que poida ler as letras ao seu través,
máis armada, branco e brillo de dente de lobo
para o té
e que faga perlita cando deite a auga e,
despois, grande a do chocolate,
que queden as paredes como se fose un magma
marrón e fría a louza
e fervente o río mesto como se viñese do
infortunio.
A chocolateira antiga foi o único que non
rompeu do chineiro naquel terremoto.
quedou alí, altísima entre os vasos de
nocilla.
Aprendín a ler os pousos de (doer)te
nunha xícara da voda de meus pais e mamá dixo
que non había papel máis fino para termar da verdade e da mentira que aquela
porcelana e que,
se asomas ás cunquiñas chinesas hai unha
muller tranquila que deita un sorriso amable
e eu
son quen mira ao trasluz a cunca do Castro e
aínda vexo a última lágrima da macela
esvarar
e atrás, 1990, e ningún sorriso en concreto.
Emocionome!
ResponderEliminar