Emma Pedreira, Isaac Díaz Pardo, colaxes e palabra

techocolatecafe (obra de Emma Pedreira)

Rematamos este ano 2020, centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo, dun xeito especial: coa voz e a arte dunha da persoas máis relevantes da escrita galega contemporánea, con Emma Pedreira. Sen dúbida é unha das escritoras máis laureadas dos tempos modernos, pois ela sabe rachar moldes coa súa narrativa, combinar distintos estilos literarios nun mesmo texto, ceibar o verso para non soamente facelo libre senón, asemade, para crear interpretacións diversas... 

Absurdo sería achegar aquí o seu currículo de honores, pois malia a súa "mocidade" é unha persoa prolífica e innovadora. tanto que incluso destina o seu tempo creativo á palabra e ás artes plásticas. As súas colaxes, fabulosas, non están carentes de significados directos e, incluso, de metalinguaxes surrealistas. Coñecemos, por exemplo, aquelas publicadas na obra O elo, que recenden a rituais antigos, a feitos antropolóxicos, a misterios e incluso "bruxaría". Porque, digámolo así de simple, Emma en calquera das súas disciplinas non é convencional, incluso busca a provocación e, en boa parte dos casos, o sorriso ou gargallada cando non o exercicio reflexivo.

Por iso Emma, comprometida coas persoas que se comprometeron con este país, gusta de traer até esta ágora das artes e das letras un relato e unha composición artística totalmente engarzados entre si. Da colaxe, e a xeito de comentario, sinala que está composta dunha "folla que non é árbore do té, papel de origami xaponés con trama semellante á da louza d'O Castro, poema de Luz Pozo en homenaxe a Luís Seoane, anaco dun azulexo da cociña vella e símbolo do Telurio".

Previas os nosas beizóns, e ao desexo comunitario dun estupendo 2021, deixamos aquí ambas obras...

[techocolatecafé] 

Levaba polo corredor unha cunca mediana de macela. Canta, nena, canta, dicíame e así sabía que non ía bebéndolla. Tamén cantaba ou falaba para afastar as sombras dun corredor de once pasos e medio.

Na casa estaba a louza de diario, a boa, do Castro, dunha xeometría verde e

-aínda nunca-

 a suspirada.

Co meu primeiro premio importante merqueille á miña nai un xogo de té de Sargadelos. Escollímolo peza a peza. E se rompe? Se rompe repetirase nun bucle o seu estralar e haberá quen coza

o eco da cunca repetida.

                      

Esta pedra, dicía Pepita, esta pedra

e tintinaba coa uña no cu finísimo e branco do caolín amasado.

Hai unha pedra para cada cunca: dedaliño de café e que poida ler as letras ao seu través,

máis armada, branco e brillo de dente de lobo para o té

e que faga perlita cando deite a auga e, despois, grande a do chocolate,

que queden as paredes como se fose un magma marrón e fría a louza

e fervente o río mesto como se viñese do infortunio.

A chocolateira antiga foi o único que non rompeu do chineiro naquel terremoto.

quedou alí, altísima entre os vasos de nocilla.

 

Aprendín a ler os pousos de (doer)te

nunha xícara da voda de meus pais e mamá dixo que non había papel máis fino para termar da verdade e da mentira que aquela porcelana e que,

se asomas ás cunquiñas chinesas hai unha muller tranquila que deita un sorriso amable

e eu

son quen mira ao trasluz a cunca do Castro e aínda vexo a última lágrima da macela

esvarar

e atrás, 1990, e ningún sorriso en concreto.

Emma Pedreira