De Eme Cartea para Isaac Díaz Pardo

Castelao en Sargadelos...


Quen teña coñecemento do que é a Asociación Barbantia non pode ignorar que estamos perante un dos colectivos culturais máis dinámicos e interesantes deste país... Que necesarios e importantes son os premios Sereos da Cultura para honrar a quen honra o noso idioma e todo o que orbita na galaxia das letras e do acervo cultural!! Por iso, ademais, o Café Barbantia recende a poesía, a reflexións sobre o patrimonio, a actividades continuas a prol do que é de todas e todos. 

Desta volta, e para conmemorar o centenario de Isaac Díaz Pardo, chega unha manda enviada por Eme Cartea -presidente deste colectivo-, escritor e tradutor... Os versos, fluídos, dinámicos e valentes rezan -dende o profano- un canto pola memoria, o recoñecemento e historia dun xenio creador de mil realidades. 

Beizóns, e velaquí o poema, que poderás descargar na súa totalidade premendo na seguinte icona.

ISAAC DÍAZ PARDO. POEMA NO SEU CENTENARIO


 Isaac, “o que ri”, fillo de Buenaventura Camilo

–artista cuneteado no agosto do trinta e seis–,

un adolescente que case non puido fuxir

e logo emulou a Ana Frank agochado nun faio.  

Entendido e atendido por bos e xenerosos

e o máis querido e recoñecido polo seu labor,         

nacíchesnos republicano de honra e berce,

mais pardal aterrado ao bordo dos medos.

Fúchelo todo, ceramista, ensaísta e deseñador, 

divulgador, editor amais de ilustrador,

meritorio empresario renovador e rendible

quen de harmonizar arte, industria e cultura.

Gozaches, vía parental, de pousos nutricios,

Asorey e Otero Pedrayo,  Risco e Castelao,

Blanco Amor, Cabanillas e A. V. Ponte,

árbores sabias dun bosque copioso e amigo. 

Eme Cartea


Continúa a lectura aquí

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabill...
Ler máis

Xoán Andrade, Isaac Díaz Pardo e o Laboratorio de Formas

Imaxe
Laboratorio de Formas  (Xoán Manuel Andrade) As súas publicacións téñense visto nun bo número de xornais e semanarios, como aquela emblemática A Nosa Terra . Porén, na actualidade o seu humor gráfico tamén se ten lanzado dende cabeceiras como Sermos Galiza , Nós Diario e La Región , sen excluír a CIG-Ensino . Amais diso, algúns materiais de tipo pedagóxico e educativo vén a luz en varios medios. Este é, a grandes trazos, o quefacer habitual de Xoán Manuel Andrade Vidal, pero este labor artístico no exclúe a súa profesión docente e que se mergulle de cando en vez na investigación rigorosa. Queremos lembrar, entre outros estudos, aquel no que aborda a historia do coñecido Globo de Bentanzos dende a perspectiva do humor gráfico (publicado no Anuario Brigantino ). E aínda que ilustrou algún deses globos de papel, tamén quere entregarnos o seu tributo-homenaxe a Isaac Díaz Pardo. Comenta Xoán Andrade que a caricatura que nos presenta comezouna cun bocexo en papel e que, logo de tela ac...
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d...
Ler máis