Recordos en tren de Ignacio Castro sobre Isaac Díaz Pardo
Filósofo, escritor, crítico de cine, profesor e ensaísta... é Ignacio Castro. Os seus artigos de colaboración aparecen en revistas como Anthropos, Archipiélago, Sileno e Microfisuras, alén de ver a súa sinatura semanalmente no Huffington Post. Algúns de nós coñecémolo a través da súa obra, e máis concretamente daquela titulada Alén da fenda: por unha filosofía do absoluto sensible. Porén, o que xira ao redor da elaboración de Roxe de sebes resulta unha historia fantástica de retiro físico e espiritual que cumpriría relela, analizala, pois quizais poida axudar nas nosas vidas.
Fantástica tamén é a manda que el nos entrega para celebrar a existencia de Isaac, e elabóraa a xeito de relato marabilloso, logo de vivir certa experiencia no vagón dun tren. Velaquí esta alfaia. Beizón, saúde e palabra
SÓ UNHA HORA
Unha tarde de hai facilmente corenta anos.
Probablemente máis. Un compartimento daqueles trens de antes, divididos,
angostos, con portas que o separan do corredor. Distintos pasaxeiros que non
nos coñecemos compartimos en silencio o pequeno traxecto, non tan pequeno,
entre A Coruña e Santiago. Aburrimento, choiva, paradas, traqueteo, paisaxes
rachadas. Crúzanse miradas e algunhas palabras corteses, as xustas, de cumprido.
Cada un de nós vai sumido nas súas teimas, coa típica atención flotante propia
dunha viaxe.
Aos poucos faise notar no vagón un personaxe, un
home maduro que empeza a destacar no grupo, diante da paisaxe que circula.
Aínda non moi entrado en anos, este home enxoito é enérxico. Apaixonado,
falador, convencido, aínda que cun punto de empatía e calor que non ofende.
Axiña está a falar sen parar cunha moza que manifesta un interese crecente
polas súas palabras, mentres el explica con vehemencia as súas múltiples ideas
sobre a vida, a morte, a política, a arte, a historia de Galicia e algunhas das
súas figuras públicas. Pero a vida, sobre todo a vida, é o seu tema. Pasaron
décadas e aínda se conserva viva esa franqueza, propia dos seres humanos que
viviron intensamente.
Chama a atención o interese animado da moza e,
sobre todo, a autoridade desenvolta coa que este home de mundo se expresa, sen
abandonar nunca certa ironía e un bo sentido do humor. Coma se pasase por
moitos sitios e vivido unha chea de cousas, moi por encima da súa idade, este
home adulto debulla o seu saber e as súas conviccións, rompendo o tedio da
tarde.
Non recordo nin unha soa das súas moitas
afirmacións, pero si o ar daquela sabedoría, expresada ademais con soltura e
fervor. Pasaron moitos anos e mantense viva na memoria esa impresión de
espontaneidade, enerxía e paixón. Este descoñecido manifesta unha enorme
elocuencia, sentida en acto, un home que días máis tarde algúns comprobamos que
se trataba de Isaac Díaz Pardo.
Un impresionante saber acumulado e unha libre
capacidade para expresalo. Daquel home delgado agromaba a riqueza de
pensamento, a vigorosa variedade de quen ten de fondo unha soa idea, unha soa experiencia. E ten que
obedecela. Coma sea a natureza poidera nel máis aínda que a cultura.
Antes e agora a xente cala, inhíbese, pasa polas
situacións seguindo a lei dun mínimo esforzo que non lle compromete en nada.
Non el. Este home é doutra pasta. Non ten reparo en dicir o que pensa, sobre
múltiples cousas, e dio con tal experiencia que non só a súa interlocutora
acaba subxugada, senón que o compartimento enteiro segue con atención a fluidez
dun universo para nós novo. O mestre fala convencido pero sen afectación, coma
se as súas palabras fosen de calquera e non tivesen maior importancia.
Carpe diem. Cos anos queda a impresión do compromiso en acto dun só home que
esgota o momento, coma se fose o único. Tamén queda o recordo dun saber que
nace da intensidade do vivido e desborda calquera disciplina. No deserto
daquela tarde, ritmando o vaivén mental da viaxe, un eco de todo o que
poderiamos chegar a saber apropiouse dunha hora. Máis tarde sabería que ese era
home era alguén, todo un personaxe do debate cultural da época. Pero xa
digo, porque algo do afóra común falaba nel.
Ignacio Castro Rey. México, 2020
Comentarios
Publicar un comentario