Monika Molenda, dende Polonia, honra a Isaac Díaz Pardo

Poder ver en persoa unha obra de Monika Molenda é algo fantástico, pois sen dúbida resulta unha sensación impactante. E podemos comprender dende o Alento Esbravexo que sexa, de momento, pouco coñecida na Galiza, xa que as súas orixes non están nesta terra, malia que leva vivindo connosco varios anos. 

Comezaremos indicando que nace en Polonia, estuda escultura nas academias de Breslavia, Varsovia e Bratislava conseguindo especializarse en escultura e medallística. Nesta última disciplina resulta galardoada en Budapest (2006), co Premio Internacional de Medallística. Obras dela son o monumento para conmemorar o 50 aniversario do Levantamento de Hungría (Breslavia 2006) e aquel conmemorativo á Barricada de setembro de 1939 (Varsovia 2011).

Malia a súa xuventude, posúe un currículo abraiante, pois alén de colaborar de xeito regular como deseñadora e escultora con distintas casas da moeda europeas, alén de seren expostas as súas obras en non poucas ocasións en Estados Unidos e Europa ademais de ficaren algunhas en coleccións privadas e museos, entre os anos 2008 e 2009 representa en oito ocasións ao seu país, Polonia, nos encontros de medallística internacional celebrados en Hungría, República Checa e Polonia.

Por iso para o Alento Esbravexo é unha grande honra poder contar con artistas da súa talla para, entre todas e todos, impulsar e realizar de facto unha verdadeira homenaxe internacional a Isaac Díaz Pardo.

Monika Molenda, que coñece a obra de Isaac, inspírase na serie de mulleres lanzadas dende Sargadelos. Maquilla a súa face con arxila branca e pigmentos diluidos en auga... e ela mesma faise cerámica.

Beizóns pola túa colaboración neste proxecto, polo teu compromiso con este país... E parabéns a mares por idea tan orixinal. 

Sexas benvida!!

Peza de Monika Molenda


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis