María Jesús Neira Yagüe entrega unha manda a Isaac


Tal día coma hoxe, hai xa noventa e dous anos, viña ao mundo cabo das Insuas de Gres, o pai de Balbino. Xustamente nas mesmas xeografías polas que quixo partir cara a eses mundos por el creados. Quizais ande agora a enredar coa Marela Tarabela...

Por tal razón, dende o Alento Esbravexo, queremos dar conta desta efeméride, pois o Pepe Neira sempre se gabou da súa íntima amizade co pai daquela inmensa familia de figuiñas bautizadas por Sargadelos. Mais para conseguir este propósito de lembranzas servirémonos da manda que nos fixo chegar a bibliotecaria da Fundación Neira Vilas, María Jesús Neira Yagüe. Quen mellor ca ela para entregar conxunción, palabra e lembranza este día! Sobriña daquel que marcou a tantas e tantas xeracións de persoas do noso país coas Memorias dun Neno Labrego, hoxe é ela a verdadeira voz de Pepe Neira. 

Por iso, sen demora, concedemos a palabra por dereito e xustiza a María Jesús. Ela hanos lembrar a última reunión mantida entre Isaac Díaz Pardo e Xosé Neira Vilas.

Beizóns, e aperta tensa, María Jesús!

O DERRADEIRO ENCONTRO

Era pola tardiña e chovía a cachón. Ciclóxenese explosiva, dixeron que se chamaba ese fenómeno meteorolóxico. Subimos por unhas escaleiras inusualmente estreitas e longas, con altos chanzos. Eu ía detrás de Pepe, agarrada ao seu abrigo, con medo a que puidera caer. El apoiábase no seu bastón e na parede, pois non había pasamáns. Eu sabía que estaba canso, despois das charlas en dous colexios da Coruña. Arriba, no couzón da porta, recortábase a pequena e inconfundible figura de Isaac. Pasamos a un cuarto con andeis ateigados de caixas; mesas e cadeiras cheas de libros e papeis. Mentres eles se daban unha aperta tensa (como aquelas coas que Isaac se despedía nas súas cartas), pensei “quen me dera poder meter o fuciño nunha soa desas caixas!”.  Isaac liberou dúas cadeiras e Pepe sentouse. Entón, comezaron a falar dos seus problemas de saúde. Pepe dixo, sinalándome, “é a miña sobriña, a filla de meu irmán Jesús, o de Madrid”. Isaac miroume cun sorriso e dixo “María Jesús” e doume dous bicos. Quedei abraiada.  E lembrei…

...Madrid, rúa Zurbano, galería Sargadelos. Entrei para mercar un agasallo a miña nai. Dende o mostrador, saudoume Inés Canosa. Coa súa voz doce dixo: “está aquí Isaac, vén saudalo”. Acerqueime, estaba dando instrucións precisas para que as pezas das vitrinas quedaran colocadas como el quería. Inés dixo: “está aquí a sobriña de Neira”.  Tamén daquela había un sorriso nos seus beizos cando me bicou e dixo “María Jesús”.

Entregoume unha carpeta cun feixe de cartas, e dous libros asinados por el que lle encargara Pepe.

Non falaron nin moito nin durante moito tempo. As miradas silenciosas dicían máis cas palabras. Déronse outra longa aperta de despedida e Isaac ofreceuse a levar a carpeta e os libros: “estas escaleiras son perigosas”.

Baixei detrás de Pepe.

Cando, dende o fondo das escaleiras, volvín a vista, Isaac seguía no couzón, sorrindo.

Ningún dos dous sabía que non se verían máis. Ou se cadra…

María Xesús Neira Yagüe

Bibliotecaria da Fundación Xosé Neira Vilas

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabill...
Ler máis

Xoán Andrade, Isaac Díaz Pardo e o Laboratorio de Formas

Imaxe
Laboratorio de Formas  (Xoán Manuel Andrade) As súas publicacións téñense visto nun bo número de xornais e semanarios, como aquela emblemática A Nosa Terra . Porén, na actualidade o seu humor gráfico tamén se ten lanzado dende cabeceiras como Sermos Galiza , Nós Diario e La Región , sen excluír a CIG-Ensino . Amais diso, algúns materiais de tipo pedagóxico e educativo vén a luz en varios medios. Este é, a grandes trazos, o quefacer habitual de Xoán Manuel Andrade Vidal, pero este labor artístico no exclúe a súa profesión docente e que se mergulle de cando en vez na investigación rigorosa. Queremos lembrar, entre outros estudos, aquel no que aborda a historia do coñecido Globo de Bentanzos dende a perspectiva do humor gráfico (publicado no Anuario Brigantino ). E aínda que ilustrou algún deses globos de papel, tamén quere entregarnos o seu tributo-homenaxe a Isaac Díaz Pardo. Comenta Xoán Andrade que a caricatura que nos presenta comezouna cun bocexo en papel e que, logo de tela ac...
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d...
Ler máis