Manda de Álvaro Lago para Isaac

A de Álvaro Lago é unha escrita marabillosa, desas ben coidadas, desas que un gusta de ler porque comprende pero tamén aprende. Ese léxico tan ben escolleito, esas estruturas diferentes... fan desta manda unha verdadeira alfaia, unha faísca acesa na lareira que nos enche de esperanzas e ledicia. 

O dono das palabras que a continuación reproducimos, e que agasalla a Isaac con fachenda e memoria, gasta versos poderosos, xa comprendidos nalgunha das súas obras, como Alén Verbo. E aínda que el agradece a iniciativa do Alento Esbravexo, nós tamén parabenizamos a súa valía.

Nunha carta inicial Álvaro sinalaba:

"A quen corresponda

Benquerida xente de Alento esbravexo: 

     Por diversos medios, chegoume a vosa convocatoria para celebrarmos o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo, Unha manda de pezas para Isaac. Paréceme unha magnífica iniciativa coa que teño moito interese en colaborar. Eís polo que vos mando unha peza, literaria no meu caso".

Tamén nos facilita determinadas reflexións sobre Isaac, polo que imos facilitar previa a entrega do seu texto estas súas reflexións que nos parecen máis que acaídas. Xa elas en si son un poema:

"Ninguén resulta imprescindíbel, por moito que o escribise Bertold Brecht e o recitase Silvio Rodríguez; mesmo, ás veces, non viría mal concederlles un certo descanso a nomes que, de tan pronunciados, poden chegar a provocar un certo fastío. Non está a ser o caso de Isaac Díaz Pardo, que foi das persoas necesarias, das que farían medrar e modernizar o país, no canto de que se lle tivese feito algo de caso. Como adoita suceder,  non ocorreu así. Moi logo, imprescindíbel, non; pero si necesario: foi quen, Isaac, de atopar no pasado os alicerces dun futuro. Porén, hoxe en día, estamos a asistir a deturpación case sistemática do pasado; con tan mal asento, o futuro que se pretende construír provócame una mestura de medo e noxo. Hai excepcións, exquisitas e minoritarias: un minúsculo lugar para o acougo e mais a esperanza. Para elas escribo.

Álvaro Lago é o hábil pseudónimo dun ghicho baixo, barbado e groso que naceu no país dos mil ríos por volta dos anos sesenta do século pasado. Escribiu un feixe de libros, deseñou/ produciu/corrixiu/traduciu máis outra man deles e leva lida a súa boa morea de tomos, folletos e mais publicacións dixitais. Grazas á magnífica habelencia do persoal adscrito á sanidade pública galega (no seu caso concreto, a do centro de saúde Valle Inclán, de Ourense, e mais á dos Complexos Hospitalarios Universitarios tanto de Ourense como de Vigo —desmantelar a sanidade pública debería tipificarse coma un crime de lesa humanidade—), este tipo continúa coa súa esmorga perpetua literaria e cunha vida, agora case monástica a que en tempos fora goliardesca. Por el, malia a forzada ascese, que dure".

Velaquí a súa manda