Versos de Ovidio Villar Marcos para Isaac Díaz Pardo


O escultor Maxín Picallo, referíndose á súa nai, sempre comentaba que unha cara sen engurras é coma un país sen historia. Nesa liña avanzan os versos de Ovidio Villar Marcos, recordando en cada engurra de Isaac un tempo vivido, unha experiencia acadada ou un "suco dereito da pel á alma". Eses sucos que tamén ciclan o tempo de Díaz Castro no seu poema Penélope: "Traguerán os camiños algún día / a xente que levaron. Deus é o mesmo. / Suco vai, suco vén, Xesús María!, / e toda a cousa ha de pagar seu desmo".

Pero a temática do poema de Villar Marcos tamén conflúe, en amicábel sentido, cos versos de Salvador García-Bodaño (Ao pé de cada hora): "Eu son así: / Un home só ao pé de cada hora / como un soño esvaído / nun andén lonxano. / Tal vez un suco no tempo / a se perder en si mesmo / ao través dos teus ollos de nai".

A de Villar Marcos é unha composición que conecta co artista -Isaac- e a memoria, coa dor e o sangue empozados polo franquismo nunha Galiza ferida no 36. O autor, que desenvolve o seu labor docente no IES Carlos Casares de Viana do Bolo, explícao deste xeito: "O texto procura sobrevoar a esencia de Díaz Pardo a través do seu carácter polifacético (pintor, escultor, editor...), onde cada faceta cultivada vai deixando un suco no seu rostro... O suco máis especial de todos eles é aquel que reflicte o rexurdimento do artista logo dunha dura adolescencia marcada polo golpe militar do 36, no que asasinan ao seu pai".

Beizóns, Ovidio, por gustar da Memoria e compartir comunitaria homenaxe, dende o Alento Esbravexo, para Isaac Díaz Pardo; sen dúbida, un río que "seguirá a mollar as doces terras".


Engurras


   Unha engurra por cada arte,
   un suco dereito da pel á alma...

   Hai unha na fronte,
   que se engalana con letras amigas,
   testemuñas enxebres e miúdas...

   Outra, preto dos beizos,
   desfaise
   no mar
   de bravo azul e branca escuma viva...

   Atravesa unha terceira o queixo,
   deixando ao seu paso
   óleo ardente,
   de mans en alto e amor infinito...

   Mais hai unha diferente,
   alí onde o latexo se pode ouvir...
   A que borra escuras pantasmas do pasado
   e fai agromar vellos talos entre as cinzas da queima!
   Sobre ela vese canto ía e vai no corazón...
   e na mente...
   e no sangue...

   Os despoxos de hoxe serán as canteiras de mañá...
   O río seguirá a mollar as doces terras...

                                                                    Ovidio Villar Marcos

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis