Dende Títeres Cachirulo para Isaac Díaz Pardo
Chegou Títeres Cachirulo e con eles unha manda para Isaac a xeito de poema. Escríbeo Jorge Rey, actor, dramaturgo, director e poeta galego nado en Bos Aires que traballa na Galiza dende 1979. Membro do citado grupo de títeres, foi fundador e directivo da Sala Yago (Compostela), Director tanto do Festival Internacional Galicreques como da revista Bululú e Presidente da Asociación Cultural Barriga Verde. Os versos que entrega, en palabras de Jorge Rey, inspíranse nunha vivencia propia e están creados dende "a admiración poa bagaxe cultural que nos deixa o pequeno, pero inmenso artista Díaz Pardo". Dende a súa valoración tamén engade o seguinte:
Isaac Díaz Pardo no Café Tortoni - Buenos Aires (fonte: Federación de Asociaciones Gallegas) |
"Non sei como facía pero sempre parecía ter tempo para todo. Un día pedinlle unhas letras para o programa do Galicreques, creo que o do ano 1999, e aos dous días xa o tiña deixado na taquilla do Yago, o texto e un debuxo".
Verbo das liñas que nos achega, Jorge Rey sinala algo que nos parece crucial na figura de Díaz Pardo dentro dos contextos do galeguismo, a terra e o exilio:
"Era un home dunha xenerosidade moi grande, a min lembrábame aqueles galegos que visitaban a Arturo Cuadrado en Bos Aires, sempre falando de Galicia, dos compañeiros republicanos, organizando conferencias, debates, presentacións de libros… Eu era moi novo e non tiña unha idea tan presente do que Galicia e a súa lingua significaba para eles; foi tempo despois, cando xa recollido nesta terra, coñecín os lugares onde naceran meus pais. Aí comprendín moitas, cousas que lles escoitara aos galegos do exilio e que tanto me evocaba Isaac, penso que axudou e salvou a moita da nosa xente".
Deimos, por aquí, o poema tal e como se nos fixo chegar. Beizóns.
Tiña tempo para todo, unha gran xenerosidade que axudou e salvou a moita xente, di Jorge.
ResponderEliminarSalvou ao país da impostura xeral, axudou á cultura, fixo que a industria non fora allea, que creramos algo no noso, prestouno un orgullo que non tiñamos e a dignidade que nos correspondía (e perdemos).