DE HENRIQUE NEIRA PARA ISAAC

Isaac Díaz Pardo (foto extraída de: 
https://www.tmagazine.es/diseno/isaac-diaz-pardo/
 Xornalista, escritor, investigador, creador visual e historiador é Henrique Neira. Alén do seu labor docente, ten publicado unha manchea de libros e artigos, moitos deles vinculados coa historia, a música e a antropoloxía. 

E quixo compartir con todas as persoas de ben un seu poema que conmemora o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo, a existencia dun xenio, oleiro e soñador, que aínda reside en NÓS. Velaquí os seus versos.

Isaac, I, fica así


Oín: é xenio,
o mínimo.
A terra carreta
aí, cerámicas, osa cima recia:
sal ensaiar raias nelas.
Soñaba xa baños:
a cor, a da roca,
azul luza.
É trofeo, oe, forte:
e se
Isaac o toca, así
asume musa,
lene materia, aire. Tamén el.
E velaí ía leve,
aire tras arteria.




Comentarios

  1. Pilar Sampedro3 de setembro de 2020, 04:57

    Un magnífico palíndromo!!!!!
    Así é Henrique, cando non escribe un artigo científico pode facer unha recolleita de literatura popular, realizar unha investigación sobre o tema que nunca terías pensado, un libro de viaxes ou de coñecemento dun medio de referencia... ou, pode escribir poesía, e nela buscar o máis difícil aínda, o que se lea do dereito e do revés e sempre igual. Quen dá máis?
    Todo iso dende Galicia e o galego. Un luxo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis