UN POEMA DE SALVADOR GARCÍA-BODAÑO PARA ISAAC

Castelao
(Sargadelos)
Con verso áxil Salvador García-Bodaño recorda a biografía de Isaac Díaz Pardo, dende o seu nacemento na cidade de Compostela, na casa da Tumbona, até a súa etapa creativa. O autor, membro da Real Academia Galega e prolífico escritor na nosa lingua propia, trae na súa escrita aqueles crueles episodios do levantamento militar que lle arrebatarían a vida a Camilo Díaz Baliño, así como a milleiros de persoas (tantas aínda sen recuperar os corpos polos seus familiares, tantas desaparecidas, tantas...). 

E delata aos asasinos da falanxe, e recorda a historia, e fai fincapé en varias das grandes virtudes que gozou Isaac: ser difusor e defensor da cultura e idioma de Galiza, restaudor da patria asoballada e axente activo na resistencia a prol da creatividade.

Aquí queda o poema-agasallo, fermoso e valente.


ACORDANZA

 

                                           Palabras na memoria para Isaac Díaz Pardo.

 



Dende o fondo do misterio a Cidade xurdía
por entre rúas e prazas
para abrir un camiño no pasar dos días
que agardaba a túa presenza
dende as orixes secretas do non ser.

Ti nacerías na casa da Tumbona
e ficarías orfo aos dezaseis anos,
por asasinar os falanxistas ao teu pai,
cando xa se ía destruír a nosa historia
entre as crueldades da traxedia.

O sentir das artes iríate levando polo mundo
ata ser un talento da creación e máis da empresa,
así como un difusor firme
e un rexo defensor
da nosa lingua e da nosa cultura.

Lembrarémoste sempre no noso sentimento,
coa túa xenerosidade desbordando,
construtor de soños debuxados
e exemplo de resistencia na creatividade
para restaurar a nosa patria asoballada.

 

                                        SALVADOR GARCÍA-BODAÑO

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabill...
Ler máis

Xoán Andrade, Isaac Díaz Pardo e o Laboratorio de Formas

Imaxe
Laboratorio de Formas  (Xoán Manuel Andrade) As súas publicacións téñense visto nun bo número de xornais e semanarios, como aquela emblemática A Nosa Terra . Porén, na actualidade o seu humor gráfico tamén se ten lanzado dende cabeceiras como Sermos Galiza , Nós Diario e La Región , sen excluír a CIG-Ensino . Amais diso, algúns materiais de tipo pedagóxico e educativo vén a luz en varios medios. Este é, a grandes trazos, o quefacer habitual de Xoán Manuel Andrade Vidal, pero este labor artístico no exclúe a súa profesión docente e que se mergulle de cando en vez na investigación rigorosa. Queremos lembrar, entre outros estudos, aquel no que aborda a historia do coñecido Globo de Bentanzos dende a perspectiva do humor gráfico (publicado no Anuario Brigantino ). E aínda que ilustrou algún deses globos de papel, tamén quere entregarnos o seu tributo-homenaxe a Isaac Díaz Pardo. Comenta Xoán Andrade que a caricatura que nos presenta comezouna cun bocexo en papel e que, logo de tela ac...
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d...
Ler máis