MERCEDES ROZAS ENTREGA O SEU RECORDO A ISAAC

Óleo de Isaac Díaz Pardo

Mercedes Rozas Caeiro gustou de escribir no 2012, dende as páxinas de La Voz de Galicia, unhas palabras para louvar a memoria de Isaac Díaz Pardo, por esas datas falecido.

Esta historiadora, comisaria de exposicións e crítica da arte, é membro do Padroado do Museo do Pobo Galego e conta con multitude de publicacións que avalan a súa traxectoria. 

Aquí se entregan, de forma extractada, uns parágrafos daquel artigo que seguramente vos vai emocionar tanto coma a nós.

"O valor do compromiso na obra de Isaac Díaz Pardo

Son moitas as creacións de Díaz Pardo nas que desafía ao poder co compromiso, construindo con personalidade propia e en clave contemporánea a idea do inmediato, representando escenarios próximos dun país que el entende dende a defensa da identidade e a recuperación da memoria. O traballo dos homes do mar e do campo, as reivindicacións do pobo erguido e alporizado ou a forza do berro das cancións trovadas por o cego Zago -probablemente o seu alter ego-, simbolizan a epopeia dun imaxinario colectivo que acaba de saír dunha dramática guerra civil, desmembrado entre o exilio interior e o exterior e aplacado polo grillete da ditadura.

Nos inicios dos setenta, entregado dende facía tempo xunto a Luis Seoane á empresa do Laboratorio de Formas, Isaac Díaz Pardo desiste da pintura cara ao público, pero segue traballando na privacidade do seu obradoiro. Con esta renuncia o artista libérase de débitos cargantes, pero, así e todo, non cede nin por intimidación ante a obra de Seoane nin tampouco por consideración á dos clásicos. Deixa a pintura por ética, implicado nunha loita persoal contra a futilidade do mercantilismo, que el extende a todas as súas actividades. Coa súa agarimosa retranca, Isaac admitía que se apartara, simplemente, "porque lle dera a gana". Na súa modestia, en el semellaba que nada era importante.

Mercedes Rozas

(Parágrafos extraídos dun artigo en La Voz de Galicia. Xaneiro de 2012)".