DE AMANCIO LIÑARES A DÍAZ PARDO

Isaac Díaz Pardo abandona o IGI
(foto: Héitor Picallo)
Profesor en Xeografía e Historia Amancio Liñares fainos chegar un artigo publicado outrora en La Voz de Galicia no que recorda a figura de Isaac Díaz Pardo e, así mesmo, o IGI (Instituto Galego da Información). Deixa caer, incluso, que a alma mater de Sargadelos poida ter nun futuro un Día das Letras Galegas; mais no que fai fincapé é na "expulsión" que sofre Díaz Pardo do IGI. Logo de contemplar unha fotografía lanzada na prensa deses días (da autoría de Héitor Picallo coa colaboración de Silvia Arca Somoza), Amancio Liñares lanza arduas críticas que teñen que ver, sobre todo, cos conceptos de "dignidade" e "humanidade".

O texto, titulado "Con Isaac, sempre", di así:


"Con Isaac, sempre

A foto encheume de indignación, de carraxe. Dá arrepío vela. Un non pode quedar indiferente ollando ó ilustre, bo e xeneroso Isaac Díaz Pardo recollendo os seus efectos do edificio do Instituto Galego da Información (IGI), baleirando o proxecto e realidade que con tanta ilusión, compromiso e entrega erguera en San Marcos, a carón de Compostela. Pois non é esta boa maneira de comezar o ano novo para quen cremos e traballamos pola nosa cultura, procurando un mellor porvir para Galicia e para o mundo. 

O bo de Isaac, o artista, o intelectual e empresario galeguista, o editor, alma mater do complexo Sargadelos, o sempre valedor do benemérito Seminario de Estudos Galegos... véndose na obriga de facer mudanza no IGI, poucos días despois de sufrir unha intervención cirúrxica. Xera un sentimento de frustración e xenreira, porque a imaxe garda e denuncia significados ben fondos.

Neste noso país en temas de memoria histórica e de proxeccións de futuro danse certas anomalías e desatinos, reflectindo esperpentos. Seguramente cando xa nos falte haberá homenaxes misceláneas para Isaac. Dedicaránselle rúas ou estatuas. E quizais un 17 de maio. Pero agora deixamos que padeza estes desgustos e humillacións. Semella que pouco serviron as iniciativas solidarias con el e co que Isaac representa. Non vou entrar na fraga xurídica ou económica do asunto Sargadelos. Fáltanme datos para facelo. O que me importa agora é só a reflexión desta imaxe noxenta, que parece querer levar a biografía de Díaz Pardo a pechar un círculo desacougante dabondo. E é ben certo que el non é merecente desa aldraxe. Porque sabemos, como cantaba Novoneyra, que Galicia e o ser humano poden -e deben- ser outra cousa".

(La Voz de Galicia - 10-1-2010)

Gusta tamén de traer unha manchea de imaxes. As cales aquí tamén se reproducen.

Dedicatoria manuscrita de 
Isaac Díaz Pardo. 
30 de marzo de 1988

Logotipo da Fundación Castelao,
deseñado por Isaac

Un manuscrito de Isaac

Na casa de Avelino Pousa Antelo (Os Verxeis - Teo), abril de 1993.
De esquerda a dereita: Xosé Manuel López Gómez (Ardeiro),
Anisia Miranda, Xosé Neira Vilas, X. Amancio Liñares Giraut,
Avelino Pousa Antelo e Isaac Díaz Pardo.
(Foto: Dolores García Moldes)

Invitación para a presentación do libro Xulián Magariños Negreira,
Un home da Época Nós (1904-1934), Ediciós do Castro, Sada, 1988.
Isaac Díaz Pardo foi un dos que interviñeron neste acto.
Negreira, decembro de 1988

Presentación do meu libro Negreira na Guerra do 36, Ediciós do Castro,
Sada,1993. Na foto, de esquerda a dereita: X. Amancio Liñares Giraut,
 Susana Luaña Louzao, José Manuel López Tuñas, Isaura Varela González
e Isaac Díaz Pardo

Isaac foi un dos relatores nas Xornadas Xulián Magariños.
Negreira, 16 e 17 de setembro, 2004




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabill...
Ler máis

Xoán Andrade, Isaac Díaz Pardo e o Laboratorio de Formas

Imaxe
Laboratorio de Formas  (Xoán Manuel Andrade) As súas publicacións téñense visto nun bo número de xornais e semanarios, como aquela emblemática A Nosa Terra . Porén, na actualidade o seu humor gráfico tamén se ten lanzado dende cabeceiras como Sermos Galiza , Nós Diario e La Región , sen excluír a CIG-Ensino . Amais diso, algúns materiais de tipo pedagóxico e educativo vén a luz en varios medios. Este é, a grandes trazos, o quefacer habitual de Xoán Manuel Andrade Vidal, pero este labor artístico no exclúe a súa profesión docente e que se mergulle de cando en vez na investigación rigorosa. Queremos lembrar, entre outros estudos, aquel no que aborda a historia do coñecido Globo de Bentanzos dende a perspectiva do humor gráfico (publicado no Anuario Brigantino ). E aínda que ilustrou algún deses globos de papel, tamén quere entregarnos o seu tributo-homenaxe a Isaac Díaz Pardo. Comenta Xoán Andrade que a caricatura que nos presenta comezouna cun bocexo en papel e que, logo de tela ac...
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d...
Ler máis