Manuel Fragoso, Isaac e os aliens na cidade que soñaba co ceo

Aliens na cidade que soñaba co ceo (obra de Manuel Fragoso)

Manolo Fragoso conta cunha longa traxectoria como ilustrador de obras literarias e como artista. As súas imaxes podemos velas en editoriais como Xerais, Galaxia, Fervenza, Vía Láctea... e así mesmo en publicacións periódicas como Faro de Vigo e A Nosa Terra. Non podemos esquecer aquelas que aparecen en obras da Universidad de Alcalá de Henares. 

Mostras artísticas de Manuel Fragoso realizáronse en Caixa Pontevedra, nas bienais de Pontevedra e Lalín, en Sargadelos (Santiago), en diversas entidades bancarias e en museos como o Ramón Aller (Lalín).

No que atinxe a coleccións privadas, as súas obras espállanse por Reino Unido, Suíza, Catalunya, Andalucía, Galiza...

Aínda que conta con diversos estilos (ou épocas), a súa obra pode partir do azaroso ao totalmente deseñado, do lúdico á rigorosidade dunha peza surrealista. A combinación de cores, por veces, tende ao fauvismo, polo que xeralmente nunca deixa de sorprender ao espectador. Pero niso tamén ten moito que ver o seu carácter transgresor, a súa orixinalidade expositiva e as fantasiosas explicacións que sempre achega á súa obra. De cualificalo cun único concepto, dende o Alento Esbravexo diríamos que é "imaxinación pura e dura".

Para colaborar na homenaxe popular que dende este colectivo dispensamos a Isaac Díaz Pardo, Fragoso entrega unha obra que titula Aliens na cidade que soñaba co ceo. Está elaborada en tinta chinesa e acuarela, cunhas dimensións de 18 por 25 centímetros. Velaquí queda esta estampa de múltiples lecturas e útil para ávidos lectores de imaxes.

Aliens na cidade que soñaba co ceo (obra de Manuel Fragoso)


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis