Hai quen noutro tempo enchía cadernos e máis cadernos con frases, ideas e poemas... E todas esas palabras, tal tesouro, fechábanse baixo chave, para conservalas e telas preto (non fosen voar coma as curuxas pola noite!). De crianza, as memorias do íntimo quedaban en segredo, mais co tempo -verbalizadas en poesía- comezaron a fluír cara ao exterior. Cumpría acaso conquistar as terras de xalundes. Era o ano 2016 e, na Coruña, gañara un certame de poesía convocado pola Biblioteca Pública Miguel González Garcés. A partir dese momento a palabra tamén se fixo impresa, polo que As mans da terra ven a luz dende a editora Toxosoutos. Todo iso acontécelle a unha meniña desexosa de ler e reter entre os ollos e entre as mans as páxinas dos libros que, axiña, lle van pasando pola raia do horizonte. O seu nome: Laura Rey Pasandín, escritora e integradora social... que ben sabe que existen moitos mundos alén das fiestras da casa.
Ela, a escritora, tráenos hoxe a súa manda para Isaac, adobiada de dozura e recordos para unha nai que conquista o futuro dende o esforzo diario. A ela, a elas as dúas realmente, beizóns e mares de cobalto para dar luz á pureza do caolín! Parabéns, Laura.
As mans da Terra
Cando penso en Isaac Díaz Pardo, inevitablemente miña nai vén á cabeza.
Nunca se viron, nunca se coñeceron mais Isaac chegou a min a través dela.
Ela, limpadora de oficio, aforraba sempre un belisco do seu soldo para adquisición de pezas do Castro.
Amarra o pelo nun moño en catro movementos e queda perfectamente colocado na caluga coma o pomo dunha teteira das que colecciona. Prefería mil veces aquela peza no estante que peiteados.
- Total eu só me vexo se me miro no espello, a porcelana véxoa sempre- Afirma
Cada peza ten o seu sitio na vitrina e tres historias, unha dentro da outra, coma as bonecas matrioskas:
A do seu deseño e creación.
A dos seus propietarios, que non sempre se coñece, algunhas agasallo da voda, ou lembranza da xubilación, ou herdanza da avoa...
E a terceira historia, a de como miña nai se fixo con ela e o esforzo que supuxo.
Os netos coñecen xa a obra de Isaac. Ensinanzas da avoa, a fortuna de manter viva a historia da cerámica coa tradición oral.
No colexio nunca nos falaron de Isaac Díaz Pardo, nin das grandes figuras da nosa cultura, nin a min, nin aos meus fillos. Por sorte, miña nai mantenas presentes. Porque ela que só puido sacar o graduado escolar (privación de xénero e clase) é agora quen ensina as épocas e o valor da cerámica do castro. E en nós segue viva.
A tradición oral na nosa casa é da pureza do caolín.
Laura Rey Pasandín
Bonito, Laura.
ResponderEliminar