Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar. 

O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas chegadas dende diversos recunchos de Galiza e dende diversos acubillos do mundo. Todo para honrar a Isaac Díaz Pardo, todo para conmemorar o centenario dun galego único que se entregou -en corpo e alma- ao seu país: Galiza. 

E dende ese forno, aireado co Alento Esbravexo dun grupo que tamén nacía (con Pilar Sampedro, Maka Arca, Ana Iglesias "de Vilatuxe", David Otero, Eva Liñeira amais de Martiño e Héitor Picallo), sóubose do amor de moitas persoas ao homenaxeado. As mandas -tributos, aloumiños, ofrendas e agasallos para el- ocuparon grandes instantes de ledicia e certificamos, cada día, a enorme creatividade de centos de galegas e galegos.

Dese noso forno comunitario, que no imaxinario asentamos pedra a pedra -coa suor do canteiro- xusto ao pé das Mariñas, tal casiña branca de caolín, resoa a voz de Faustino Santalices, con ese alalá que sabe a gloria e só de pensalo entra un calafrío. Porque quizais Isaac segue aí, entre os loureiros, coma os grandes triunfadores dende a humildade, a loita e o esforzo. Porque a del non é unha biografía dun deus morto ou dun heroe derrotado... El segue vivo! E sen dúbida "é a persoa máis querida de Galicia". Velaí quedan as mandas (sen mandos), os presentes (con proxección de futuro), a memoria (dende a irmandade) e o amor.

Mil grazas a todas e todos! 

Saúde e Terra!

E por ti, Isaac, volveriámolo facer!