Francisco J. González Piñeiro, Isaac e a Terra

Ti es... é o título co que rotula Francisco Javier González Piñeiro, un vigués que reside no Montouto (Compostela) dende hai tres lustros, a súa manda para lembrar a Isaac Díaz Pardo. O autor escribe dende os trece anos e, dende que chegou a Pandemia, retomou a escrita pois -di el- que é o único que sabe facer, "xuntar palabras e sentimentos". Dubidamos que sexa o único, pois ganduxar palabras, en certo xeito tamén é facer poesía, tecer historia, comprometerse coa Terra, desa que fala na súa manda e que identifica -sen miraxes e espellos- na propia figura de Isaac.

Velaquí un texto para ler, pousadamente, mentres as espirais sexadas ao remexer un café nos trasladan aos labirintos cerámicos de Isaac.

Ti es...

Dende a altura dos teus ollos, por enriba da maña e o que queda das túas pegadas, máis alá da propia vida, fostes Terra da Terra, traballo que fixo do teu sorriso e esforzo: Galiza.

E pra min ti es o meu pais, o meu acento, a herdanza do que significou o amor á Terra e o traballo incansábel por ela; por todos nós.

Ti es Galiza, e nós parte das túas mans que nos fixeron crecer e crer, loitar, gañar e perder, ver con ollos grises do pasado a magoa de dar todo por perdido esbozando o sorriso de que todo está por chegar.

Fostes e es raíz. A máis pequena. Talvez non a máis profunda que afastase do teu tronco en primavera e nas portas do inverno sentise mais preto pra verte adormecer.

E es a parte da zume e os teus acentos e a chama que rexenta pra deixarse pra encher un océano, un alado bosque de mandrágoras.

Es a infinita parte dos intrépidos que te adormecen nun berro de mans escollidas e apreciadas polo tempo, solícitos dedos emancipados de varón e sangue, ourives dedos que fixeron de ti, home, muller e neno, bebida e alimento!

Fuches nun renacido baypás que fixo de ti, nas túas mans, Terra barroca nos seus alcumes, e lembranza diaria nos seus oficios!; alalá xordo que replicaba nos campos aínda orfos dunha sacudida feita de agarimos e loita diaria e moitas veces -demasiadas- esquecida nestes tempos de pandemias; sacrificios e solidariedade tramposa e que subiu por lo chan das beirarrúas a lume de carozo pra se perder na choiva dun mes de Xulio.

Isaac ti es Galiza. Xente que vive a costas do mar cando o norte fai dos queixume dos pinos un cantar de retirada e de xente que leva nas súas caras o sal e a espuma dunha viaxe entre as olas e sortean as gaivotas que agochan nas redes o momento de volver á Terra e aos peiraos.

Fai moito tempo cando aínda eu era un neno de pantalón curto e bocadillo de nocilla nun peto escoitei: “meu amigo deixa que fale o tempo; sempre di verdades e ás veces sacude as ramas pra deixar as súas verbas pra quen as queira ler”.

Isaac, sacudiches moitas ramas e segues facéndoo.

Magoa dun pobo que demasiadas veces segue comportándose coma unha nación de analfabetos.

(Francisco Javier González Piñeiro)