Versos de Eva Veiga para Isaac Díaz Pardo


Comenta a poeta Eva Veiga, ao nos enviar a súa manda-homenaxe a Isaac Díaz Pardo, que esta iniciativa que desenvolvemos dende o Alento Esbravexo resulta moi necesaria, "porque é un acto de amor colectivo para quen tantísimo nos deu, tan merecido. E un acto de amor é, ao meu entender, un acto revolucionario, tal vez o máis efectivo e, se cadra, a día de hoxe un dos poucos realmente posibles. É unha Ética e unha Estética".

Esta autora das terras do Eume, tamén actriz, tamén xornalista que outrora desenvolve un importantísimo papel en diversos programas culturais da TVG, é unha das voces máis acreditadas da lírica galega. Quizais deberiamos medir os versos d'A Distancia do tambor para certificarmos esta afirmación, ou lermos Soño e vértice, ou sermos donos do Silencio Percutido... Porén, bastaría con saber os recoñementos e galardóns acadados, mais seguramente o mellor de todos é aquel que o público lle entrega acotío co seu aplauso. E por algo será!!

Ben haxa, poeta; beizóns polo agasallo do verso!


                       Lembrando a Isaac Díaz Pardo


       por entre as mestas sombras

       da infamia e da ignorancia

       un home bo e xeneroso

       vén  abríndolle as portas á luz

       co sinxelo e sabio aceno do porvir

 

                                                 Eva Veiga


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis