Unha muiñeira de Carmiña (Álvarez) de Soutomaior para Isaac Díaz Pardo


 Carmiña de Soutomaior toca a pandeireta, toca a gaita, canta, recita e repenica... 

Carmiña de Soutomaior ama as tradicións de noso, a voz do pobo e o legado dos entregos. Ela representa a esas mulleres que saben pescudar nas entrañas da Terra para rescatar do esquecemento o legado musical dos maiores. É desas mulleres sabias que se acompañan da palabra, que se entregan á amizade e que sempre están cabo das persoas que aman o idioma (íntima de Antía Cal, amiga de Avelino Pousa, irmá de tantas e tantos...) e das que protexen esta patria atlántica que alborexa -en alalás- dende os montes do Courel... 

Carmiña Álvarez dise labrega de vocación e irmandiña por Xustiza, boa filosofía vital para se presentar no mundo. Por iso, con todo o agarimo, entrega unha muiñeira a xeito de manda para facer homenaxe a  un irmán da terra: Isaac Díaz Pardo. Para el, para lembrar a súa nacenza hai un século, compón a letra desta peza que aquí se escoita. Seguramente na casa da Tumbona hoxe, coas fiestras abertas, bole axiña esta muíñeira.

Beizóns, Carmiña, un aturuxo na túa saúde!!


CENTENARIO DE ISAAC DÍAZ PARDO ©

(Música: Ruada popular. Letra: Carmiña de Soutomaior) 


No Santo Alberte de Parga 
emocionante aquel día 
BAUTISMO CHAIREGO a Isaac Ai! lalala Ai! Lalá 
de Alfonso e súa Mimina 


Olliños espreitadores 
a nós sempre agradecías 
que xuntos celebraramos Ai! lalala Ai! Lalá 
a ledicia dos teus días 


Apertas tensas me dabas 
no souto das romarías 
Trasalba no corazón Ai! lalala Ai! Lalá 
cantares coa nosa Antía 


Carmiña de Soutomaior, agosto de 2020



Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis