NO DÍA NACIONAL DE GALIZA, UN ALENTO ESBRAVEXO PARA ISAAC

Carroza alusiva ao Batallón Literario Compostelán.
Deseño de Camilo Díaz (ano 1932)
para conmemorar o Día Nacional de Galiza

As persoas que constituímos Alento Esbravexo queremos conmemorar este Día Nacional de Galiza tendo presente dúas figuras fundamentais do noso país: Isaac Díaz Pardo e Camilo Díaz Baliño. 

O primeiro deles, dende Sargadelos e Cerámicas do Castro, entregou (xunto con todo o seu equipo) un número moi significativo de emblemas galegos: "graais" protexidos polas cidades titulares das antigas sete provincias.

Camilo Díaz Baliño

Cartela para a carroza alusiva
á provincia de Ourense
Ademais esas pezas cerámicas, con cruces e cálices, non deixan de nos lembrar a aquel gran Camilo Díaz Baliño, pai de Isaac, asasinado en Palas de Rei un 14 de agosto de 1936. O mestre da cartelaría e escenografía galegas, artista plástico das Irmandades da Fala, adoitaba lanzar na primeira plana dalgúns xornais unha estampa -simbólica e icónica- para conmemorar o Día Nacional de Galiza.

Como non lembrar aquel proxecto do ano 1932 no que Camilo deseña unhas carrozas alegóricas para a "Gran Festa Galega do 25 de xullo en Santiago de Compostela"!

Divulgar a identidade dende os produtos cerámicos

Camilo Díaz Baliño, por Ksado
E esa tradición, inaugurada polos galeguistas, por Camilo Díaz e outras/os artistas galegos/as (pensemos tamén en Uxío Souto) serviu para crear ou, mellor dito, para reconstruír un "imaxinario colectivo" propiamente galego, o mesmo que Díaz Pardo e Seoane asumen como propio. Velaí que se manifeste en centos (quizais milleiros) de pezas cerámicas que recollen a nosa historia, a nosa memoria, a Nosa Terra. 

Oxalá esas efixies e emblemas na nosa nacionalidade (sic. nación) que decoran as casas de milleiros de galegas e galegos, as paredes de moitos despachos, os mobles de oficinas... se penduren na nosa ánima colectiva. Deste xeito han ser certificados dunha nosa identidade que se remonta máis aló do medievo, que se reencontra coa cultura Celta e conecta co tempo dos megalitos.


TERRÖ,Ö NOSÖ!!!

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

UNHA MANDA DE ANTONIO QUESADA RODRÍGUEZ PARA ISAAC DÍAZ PARDO

Imaxe
Antonio Quesada Rodríguez , alén de médico, é artista plástico e músico. Para conmemorar o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo compuxo esta marabillosa peza musical titulada Canción de Espertar . A este respeto, o autor achega a seguinte reflexión: " Como unha canción de espertar que nunha mañá de choiva alegra os oídos de orfos e vellos, de pobres e enfermos, de viúvas ou viúvos ou daqueles que sofren a soidade ou o desamor; así, ti, Isaac... alegras co teu talento os corazóns, pois coa túa arte lograches socializar a creatividade ". Seguramente que vos ha gustar tanto coma a nós. Velaquí fica o enlace para que o vexades.
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis