Escritor, profesor e experto en literatura infantil e xuvenil galega é Xulio Cobas Brenlla. De rabuñarmos un pouquiño nas páxinas da súa biografía podemos saber que é autor dun bo feixe de publicacións, entre outras dos libros Voa se podes e Adiviñas para xogar, quizais os máis lidos e apreciados nas aulas. Ao mesmo tempo, cómpre consideralo un dos pioneiros na investigación do libro infantil e xuvenil galego, velaí aquel (o primeiro da nosa historia literaria) que se titula A voltas coa literatura pra nenos. Estudio sobre literatura infantil que, dende Ediciós do Castro, ve a luz en 1982.
Cobas Brenlla, para homenaxear a Isaac Díaz Pardo, facilita un texto para nada silencioso que pretende, iso si, alertar de todos aqueles baleiros que existiron en Galiza e que provocaron a "inexistencia social" de Isaac Díaz Pardo.
Mil grazas por todo e por tanto, caro Xulio.
De como non oiamos falar de Isaac Díaz Pardo
Por ter nacido nunha pequena aldea galega a cabalo entre o final da primeira metade e a segunda do século XX, cando Isaac Díaz Pardo andaba nos seus trinta anos, e era xa un pintor de recoñecida importancia, pero na aldea ninguén o coñecía, nin falaban del, por estar entregado á pura supervivencia naqueles difíciles anos de postguerra.
Na escola unitaria da miña aldea, na que apenas cabíamos dentro, o mestre tiña que esforzarse no ensino das catro regras, lectura, escritura e as leccións na Enciclopedia, pero tampouco alí figuraba Isaac Díaz Pardo.
Nos anos 50 chegou a luz eléctrica e comezaron a oírse algunhas radios emitindo series, deportes e músicas diversas... E nós seguíamos sen coñecer a existencia de Isaac Díaz Pardo.
Algúns rapaces daquela época tivemos a fortuna de ir á cidade a estudiar o Bacharelato, e de novo en ningunha das materias, nin sequera na materia de Historia da Arte, se citaba o seu nome.
Tiveron que pasar varios anos da década dos 60, cando o seu nome e empezou a soar, no momento que as cerámicas do Castro e de Sargadelos promovidas Isaac Díaz Pardo e Luís Seoane apareceron nos escaparates das tendas, comezouse a coñecer o Museo Carlos Maside, os libros editados por Edicións do Castro, e tamén soubemos das múltiples actividades apoiadas e levadas a cabo por Isaac Díaz Pardo.
Por iso, nesta homenaxe á súa memoria, quixen falar do esquecemento ao que foi sometido e da privación a tantas xeracións de que non oísemos falar de Isaac Díaz Pardo, cando tanto e tanto del se nos tiña que ter falado...
Xulio Cobas
Comentarios
Publicar un comentario