Haiku e outros poemas de Suso Díaz para Isaac Díaz Pardo


E seica estes días deambula por Compostela a figura de Lorca, quizais coincida na Ferradura con Isaac Díaz Pardo e Camilo Díaz Baliño, quizais ás dúas en punto tamén se atopen coas irmás Fandiño Ricart... De ser así, todos en harmonía recitarán aquel "chove en Santiago / meu doce amor / camelia branca do ar / brila entebrecida ô sol".

Federico García Lorca
Non hai dúbida de que Federico García Lorca namorou desta cidade que tantas ledicias e proxectos ten dado ao galeguismo. E diso non existe discusión, segundo poderían indicar Henrique Alvarellos ou ben Suso Díaz. 

Este último autor, fillo das terras e das letras de Lobios, ten unha importante e interesante produción poética, así como a edición de varias obras imprescindíbeis. Vén á nosa mente aquela que lanza con Helena Villar Janeiro titulada 6 poemas 6. Homenaxe a Federico García Lorca e, máis recentemente, a tradución ao galego de Poeta en Nova York, tamén do escritor granadino.

Suso Díaz amósasenos coma unha persoa próxima, sensíbel, áxil co verso e comprometido coa difusión cultural do noso país. Con el non houbo que porfiar para que colaborase coa memoria de Isaac. Tiña claro que é mester render homenaxe ás persoas que nos precederon e gustaron de erguer a pacífica bandeira revolucionaria da palabra, do exercicio da palabra galega. Velaquí a súa, a de Suso Díaz.

Beizóns, irmán!

A Isaac Díaz Pardo

                         I

Nos teus ollos medrou Galicia

coa cobiza do labrego

coñecedor da terra que sementa.

 

Os eidos de grama son agora

vizosos vieiros de esperanza,

identidade irrenunciábel da matria

que resiste ergueita.

 

Seguen vixiantes as lúas

na noite que agarda espertar

dun sono asolagador.

 

Na memoria fica a semente

e no chan medran azos de galeguidade,

recolleita perenne, abondosa.


                         II

Mazá da nosa

semente. Isaac deulle

forma a Galicia.

  

Ollos sufridos

pola dor e a cobiza

de ser galego.

 

Volve, Isaac! Volve

a darlle forma á terra

que se nos vai.


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis