De Ramón Nicolás a Isaac Díaz Pardo

Quen non coñece a Ramón Nicolás non sabe dun dos maiores e mellores críticos literarios galegos, non sabe do seu labor docente e moito menos da literatura que gusta de crear. O ensaio, a narrativa, a tradución e a edición son varios dos eidos nos que se ten mergullado con mestría, e aínda que os premios non o son todo a verdade é que demostran a valía dalguén se debe escribir con caracteres maiúsculos. 

Alén disto, Ramón fixo chegar a "Alento Esbravexo" unha comunicación para recordar ao benquerido Isaac Díaz Pardo, e entrégaa co obxecto de ter presente o documento histórico que a acompaña. 

Mais que este agasallo o describa o escritor coas súas propias palabras.

"No ano 1970 Isaac Díaz Pardo remítelle esta carta a Celso Emilio Ferreiro, naquela altura exiliado en Caracas, onde comenta extremos do que pouco despois sería un proxecto innovador, concibido desde a modernidade enraizada coa tradición que proxectaba desde aquela fábrica de soños que foi Ediciós do Castro e que en 1970 aparecería baixo o título de Cartel de Cego. Paco Pixiñas. Historia dun Desleigado contada por el mesmo. Romance de Aristides Silveira cun limiar tirado de proverbios do conde de Vimioso (o vello) e un epilogo de Celso Emilio Ferreiro. Música de Isidro D. Maiztegui. Dibuxada por Diaz Pardo.

Vaia este pequeno rescate como homenaxe a un artista interdisciplinar e irrepetible que, pasados os anos, agranda a súa figura".

Comentarios

  1. Pilar Sampedro24 de setembro de 2020, 05:08

    Moitas grazas a Ramón Nicolás, por achegar este documento e o seu sentir a Alento esbravexo.
    Sempre podemos contar con el.
    Sempre nos acompaña nos percorridos de risco.
    Un aval para todo tempo!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Por ti, Isaac, volveriámolo facer!

Imaxe
Poñerse diante do teclado do ordenador para escribir algo que non queriamos facer, xusto hoxe, íase demorando instante tras instante, co morder das unllas, o trabar dos dentes e unha barra espaciadora que só escribía silencios en liña. É abondo complicado poñer o fecho a un proxecto que, agora mesmo, lanzamos hai 10 meses. O 7 de xullo de 2020 abríase a porta deste forno de ideas, aínda que tres meses antes -e a lume maino, coas mans do país entregando esforzo- xa se estivera a quecer o fogar.  O día 9 faciamos un chamamento público a participar neste proxecto, no gustamos de recibir centos de colaboracións (hoxe suman 263) elaboradas por ducias e ducias de particulares (sociedade consciente, civil e activa), artistas plásticos e persoas do mundo da escrita. Polo que nese xullo, incluso antes de conmemorar o centario do nacemento de Isaac, saía a nosa primeira fornada, dende un blogue sinxelo, que ao longo de máis de corenta semanas espallou afectos, ideas fugantes e pezas marabillosas
Ler máis

Loli Suárez e un café con Isaac

Imaxe
Loli Suárez realizou esta instalación para lembrar as tonalidades da cerámica de Sargadelos, ese tons caligráficos da nosa epiderme cultural, sensíbel e con recendo a memoria que non esquece. Certo é que nela aparecen pezas desa fábrica, outrora rexida con ímpeto (pero sobre todo con xenerosidade) por Isaac Díaz Pardo. Porque esas alfaias azuis e brancas (abandeiradas no celeste) combinan moi ben co verde da Terra (da Nosa Terra!) dende a que se respira aínda hoxe a ánima imperecedoira daquel que veu ao mundo na Casa da Tumbona. Canda esta peza, un correo da súa autora advirte do seguinte: " Boa tarde! Achégovos a miña pequena homenaxe a Isaac Díaz Pardo. A foto é unha síntese do que el representa na miña vida e, sobre todo, dende que empecei a ler sobre el e Luís Seoane. Agradezo moito, moito esta inciativa. Unha aperta ben forte (...). María Dolores Suárez Baltasar ". Sinceramente, dende o Alento Esbravexo gustamos de instalacións tan xeitosas e acaídas como a que aquí se e
Ler máis

Ana de Vilatuxe, Isaac e a tecelá de soños

Imaxe
Véxote... (peza de Ana de Vilatuxe) Das terras de Lalín vén a manda de hoxe, unha manda elaborada por unha das compoñentes do Alento Esbravexo, de aí que o que se poida dicir dela sempre vai saber a pouco. Chámase Ana Iglesias Otero, mais para todo o mundo é Ana de Vilatuxe: nas súas costas gusta de levar o estandarte das orixes e da palabra versificada en celeste. Véxote...   (peza de Ana de Vilatuxe) Ana é unha persoa arteira e artista, pois tanto lle dá á costura coma á creatividade téxtil, tanto lle dá á recompilación de expresións tipicamente galegas como a redactar textos marabillosos coma este que acompaña á súa obra. Digamos que entre outras afeccións está a de ser "coleccionista de palabras". Día tras día, e coma unha verdadeira Penélope, ía tecendo ideas para homenaxear a Isaac. Logo volvía destecelas e de novo ganduxaba outra. Creaba e derrubaba as súas pezas nunha catarse creativa, cíclica, en ziczac, como cando se pican as lapelas das chaquetas de bo xenero ou d
Ler máis